Druk, druk, druk

Ik geloof niet dat mijn populariteit de laatste tijd is toegenomen. Na meer dan een maand radiostilte vanuit Chili kregen de meeste lezers van dit blog en vele anderen een onbegrijpelijke mail van me. Tja, dat krijg je als je op een geïnfecteerde computer inlogt op je e-mailaccount. Ik hoop dat iedereen zo verstandig is geweest dat besmette bericht meteen weg te donderen. Aan wie nu toch met een ander virus dan dat van de Mexicaanse griep rondloopt: sorry. Ik kreeg het ook pas in de gaten toen ik m’n mail opende en tientallen ‘delivery status notifications’ aantrof.

Verder ben ik jullie een verklaring schuldig over de radiostilte. Om een lang verhaal kort te maken: een dag na het vorige blog brak de pleuris uit, sindsdien ben ik zo druk geweest met andere dingen, dat ik er niet aan toegekomen ben te bloggen en mails te beantwoorden. Eerst kwamen pa en ma op bezoek. Na twee dagen vertrokken ze alweer, om Patagonië te bezoeken, maar ze lieten Stieg Larsson achter. De dagen van hun afwezigheid waren vol koortsachtig gelees. Toen mijn ouders terugkwamen in Santiago en ook zuslief op het toneel verscheen, kreeg ik ineens vier banen: reisleider, tolk, gids en bodyguard. Twee weken lang heb ik met ze rondgezeuld, door parken en musea, over de Andes naar Argentinië, van het ene restaurant naar het andere, naar het strand, de bergen in, naar een havenstad en weer terug naar Santiago. Nauwelijks waren ze weg of mijn nieuwe dagactiviteit begon. Daarover straks meer. En nu ik eindelijk een paar avonden voor mezelf dacht te hebben, stond de broer van Leticia ineens op de stoep.

Als ik alles zou vertellen wat er in de afgelopen vijf weken is gebeurd, wordt dit een ellenlang verhaal met een hoog ‘en-toen-gehalte’. Al zit je ingesneeuwd en klappertandend achter je computer, smachtend naar verhalen over een land waar de zon altijd schijnt en het iedere dag rond de 30 graden is, dan nog kan ik me niet voorstellen dat je tegen het einde wakker bent. Laat ik me beperken tot enkele hoofdpunten.

De familie Van Gemert was nog niet compleet in Chili of er was al gezeik. Je zegt het niet één keer, want ze luisteren soms niet. Je zegt het niet tien keer, want ze luisteren soms niet. Nee, je zegt het wel honderd keer: geen verse groenten, fruit of zuivelproducten meenemen! En toch ging het mis. Zuslief had een appeltje gekregen in het vliegtuig. Ze had de vrucht in haar tas gestopt met het voornemen hem voor aankomst in Chili op te eten. Dat vergat ze te doen. De snuffelhonden wisten de appel niet op te sporen, maar de scanner op het vliegveld was onverbiddelijk: er zat 0,170 gram appel, met een straatwaarde van zo’n 100 pesos, in haar tas. Nu kun je denken: het is maar een appel. In feite hebben we het hier over een terroristische aanslag op het fragiele Chileense ecosysteem, een buitengewoon laffe poging de exportlandbouw van dit land lam te leggen.
Nu mocht mevrouw zich gelukkig prijzen dat de Chilenen een mild volkje zijn en dat ze dit soort misdaden slechts bestraffen met een boete van omgerekend 250 euro. Ze moest stante pede voor een tribunaal verschijnen, waar ze het waagde zich te verzetten tegen de aanklacht. Ik weet werkelijk niet wat die functionarissen bezield heeft, maar het resultaat was dat de boete werd kwijtgescholden. Eind goed al goed dus.

De komst van de familie had natuurlijk een hoop voordelen. Wellicht het belangrijkste was dat ze een verse voorraad borrelnoten meebrachten. Ik maakte de fout Leticia een paar nootjes te laten proeven. Direct brak de borrelnotenoorlog uit. Ze ging zelfs zover de zakken te verstoppen. Als zij aan het werk was, zocht ik die op om zo onopvallend mogelijk zo veel mogelijk nootjes te eten. De kruitdampen zijn op dit moment aan het optrekken, want de voorraad is op. Mijn hand trilt voortdurend. Misschien is het niet zo’n slecht idee een borrelnotenimportbedrijfje te starten.
Bijna net zo belangrijk als de borrelnoten zijn de kilo’s boeken die pa en ma vanuit Nederland hebben meegenomen. Spaans lezen gaat vrij goed, maar García Márquez gaat me echt boven m’n pet. Ik had sowieso een aantal boeken op mijn verlanglijstje staan die ik echt in het Nederlands wilde lezen. Laat ik van deze gelegenheid gebruikmaken om die andere grote renner die Berghem heeft voortgebracht te bedanken. Dankzij hem kan ik in de komende maanden aan mijn academische vorming werken. Met mijn nieuwe dagactiviteit zal ik daar voldoende tijd voor hebben.

Zoals gezegd hebben we verschillende uitstapjes gemaakt. Grappig was het om te zien hoe onze reismentaliteit verschilde. Ik had de mentaliteit van een backpacker: alles zo goedkoop mogelijk en met weinig tevreden. De andere gezinsleden waren gewend aan een stuk meer luxe en ze hadden de koopkracht om aan die behoefte te voldoen. In Mendoza kwam dat verschil duidelijk aan het licht. In november reisde ik in een normale bus naar die stad, nu namen we de luxe versie. Toen ging ik van het busstation naar de stad lopen, nu namen we een taxi. Toen zat ik in een verrot hostel dat enorm gehorig was, nu zaten we in een hotel met zwembad (ik kon voor een derde van de prijs een appartement in het centrum regelen, maar dat was niet goed genoeg voor ze…).
Aan de kust, de Chileense kust, hetzelfde liedje. Ik had via internet een huisje geregeld dat, zo moet ik toegeven, in de praktijk wat tegenviel. Maar ach, het lag vlakbij het strand en het was maar voor drie nachtjes. Ik vond het wel okee, maar de rest van de club keek heel bedenkelijk. Toen we een stukje gingen wandelen, kwamen we langs een van de meest luxe resorts van het land. Afijn, ik heb die mevrouw van dat huisje moeten vertellen dat we ’m na een nacht al zouden smeren en we namen onze intrek in dat resort. Dat ligt trouwens aan het grootste zwembad ter wereld, een kilometer lang (http://www.sanalfonso.cl/).

Leticia heeft me wel eens gezegd dat ze zich zonder mij op straat veiliger voelt dan wanneer ik naast haar loopt. Daarmee bedoelde ze niet dat ik geen vooruitgang boek in de sportschool, maar wel dat je hier als lange, blonde vent nogal in het oog loopt bij boeven. Ik begrijp nu hoe ze zich voelt, want ik had met de familie hetzelfde. Ik denk dat ik hier inmiddels redelijk straatwijs ben geworden. Moet je ineens met de natte droom van iedere gauwdief (korte broek, sandalen, spiegelreflex om de nek) door het centrum gaan lopen. ‘Queso para los ratones’ (als kaas voor de muizen), zeggen ze hier. Het is misschien wat overdreven om het te vergelijken met in het gezelschap van een orthodoxe jood door de Gaza-strook wandelen of met een luxe cruiseschip voor de Somalische kust heen en weer varen, maar je voelt je toch niet helemaal comfortabel. Nee, ze wilden niet paranoïde zijn, heette het. Daar kon ik wel inkomen, maar om vervolgens op een terrasje in Valparaíso – de stad met het hoogste werkloosheidcijfer van het land – je drie kilo zware Canon losjes weg te leggen op tafel, vond ik zwaar doorslaan naar de kant van de naïviteit. Ook een andere gewoonte, om vrolijk keuvelend een straat over te slenteren, vlak voor aanstormende voertuigen bestuurd door Argentijnse wegpiraten, bezorgde me heel wat hartkloppingen.

Al snel kwam ik tot de ontdekking dat pa en ma niet alleen naar Chili waren gekomen om zich te ontspannen. Ze deden er alles aan om me aan het werk te krijgen. Binnen een paar weken legden ze meer contacten dan ik in een half jaar. Aan wildvreemden vertelden ze mijn verhaal, waarbij ze subtiel de nadruk legden op het feit dat ik hier maar zit te niksen. Ene Wendy, die ze bovenop een berg in Patagonië tegenkwamen, zei hen dat ik haar maar eens moest bellen. Ik weet niet meer dan dat ze Wendy heet en bij een internationale consultancyfirma werkt. Een dronkelap op een terras wilde me ook wel helpen. Hij had goede contacten en zou me binnen een week bellen. Daar wacht ik nog op.
Ik kan wel blijven zeiken, maar de inspanningen van m’n ouders hebben zowaar wat concreets opgeleverd. Bij de Bed & Breakfast die ik voor ze had uitgezocht konden ze wel iemand gebruiken voor de receptie. Een Nederlander en zijn Chileense vrouw runnen de B&B. Ik mocht op gesprek komen en direct beginnen. Weliswaar zonder contract, dus zonder verblijfsvergunning, en tegen een ‘Chileens’ salaris, maar ik ben van huis en het levert een zakcentje op.
Ik gebruik bewust het woord ‘activiteit’, want als ik het over ‘werk’ zou hebben zou ik me belachelijk maken in de ogen van Leticia. In vergelijking met haar baan en haar uren stelt dit namelijk weinig voor. De B&B heeft vijf kamers. Ik moet e-mails beantwoorden, reserveringen aannemen, gasten in- en uitchecken, vragen beantwoorden en tours boeken. Ik heb twee dagen ‘gewerkt’ en het grootste deel van de tijd is er gewoon niks te doen. Tijd genoeg om te internetten, te lezen en te e-mailen, ware het niet dat precies op de computer daar dat smerige virus zit.