Veldslag

Ik kan mezelf nauwelijks horen denken door al het getoeter. Die traditionele zoeloetoeter maakt ook in Zuid-Amerika furore en is nu volop te horen naast de goede oude autoclaxon. Voetbalrechtvaardigheid mag gevierd worden. We hadden er even een hard hoofd in na de 2-0 en de rode kaart. De commentatoren begonnen er al over dat het geen schande was dat we werden uitgeschakeld en dat dit jonge team op het volgende WK zou kunnen schitteren. Als het op voetbal aankomt zijn Chilenen gewend te lijden. Gelukkig kende dit verhaal een happy end.
Ik ben zojuist even de straat opgegaan. De sfeer was uitbundig. Naar de Plaza Italia, gewoonlijk het centrum van de festiviteiten, ben ik dit keer niet gegaan. Ik heb geen zin een steen of ijzeren staaf op m’n kop te krijgen of door het waterkanon van de pliesies overhoop te worden gespoten. De thuisblijvers hebben dit keer het gelijk aan hun zijde, want ik zie dat de waterstraal zojuist, anderhalf uur na het einde van de wedstrijd, is aangegaan. Er vliegen ook al allerlei voorwerpen door de lucht. Volgens mij zijn het traangasgranaten.
Na de partij tegen Zwitserland was de boel al helemaal uit de hand gelopen, met verschillende plunderingen, gewonden en bijna 150 arrestaties. De beelden zien er nu al een stuk heftiger uit. Terwijl ik deze woorden tik zie ik live op tv een jongen die van de Plaza wegstrompelt. Hij omklemt een vuvuzela en heeft z’n andere hand tegen z’n zij gedrukt. Het ziet ernaar uit dat hij is neergestoken. Het lijkt me een kwestie van tijd voordat hij in elkaar zakt. Toch niet. Z’n vrienden ondersteunen hem.
Door al die oorlogsbeelden zou bijna vergeten dat we door zijn naar de volgende ronde. Hoewel ik moet toegeven dat ik het in de meeste poules niet goed doe, zijn mijn voorspellingen voor deze dag helemaal uitgekomen. Zowat alle Chilenen dachten dat ze wel even van Spanje zou winnen, maar ik meende dat de Spanjaarden te sterk zouden zijn. Dat Chili veel kaarten zou pakken, was op grond van de vorige wedstrijden gemakkelijk te voorspellen. En nadat ik Zwitserland had zien spelen, stelde ik de mensen hier gerust: die ploeg zou er niet in slagen van Honduras te winnen.
Zoals ik al vreesde was het belangrijkste probleem voor Chili het middenveld. De twee centrale middenvelders, Carlos Carmona en Matias Fernandez, waren allebei geschorst. De trainer, Marcelo Bielsa, verving hen door Marco Estrada en Jorge Valdivia. Valdivia is een prima speler, maar bij Estrada had ik voor de wedstrijd al m’n bedenkingen. Het bleek inderdaad dat het allemaal te snel ging voor hem. Na z’n eerste gele kaart, toen hij tegen rood aanzat, had Bielsa hem moeten wisselen. Daar wachtte hij te lang mee.
Bielsa maakte z’n fout in de rust goed. Hij zorgde ervoor dat de ploeg na de pauze met het hoofd speelde. Tekenend voor Bielsa was dat hij met tien man 3-3-3 ging spelen. Hij gokte niet op het resultaat van de Zwitsers, maar ging zelf op zoek naar een doelpunt. Hoeveel trainers zouden dat hebben gedaan? Alleen al voor die beslissing verdient de man een standbeeld. Het doelpunt van Chili was natuurlijk geluk, maar in dit geval wel zelf afgedwongen geluk.
Chili is tweede geworden in de poule. Een kwartfinale tussen Nederland en Chili is theoretisch mogelijk, maar niet veel meer dan theoretisch. Chili moet nu tegen Brazilië en in een eerder blog heb ik al uitgelegd dat dat een vrijwel onmogelijk opdracht is. Brazilië speelt akelig efficiënt en maakt tot nu toe een solide indruk. Voor Chili ligt het probleem in de volgende wedstrijd in de verdediging. Twee verdedigers zijn geschorst. Verdedigers zijn dun gezaaid in de Chileense selectie, goede verdedigers al helemaal. Vooral het ontbreken van Gary Medel is desastreus. Onze ‘pitbull’ heeft het in zich een van de beste backs ter wereld te worden. Hij staat onder contract bij Boca Juniors, maar was in Zuid-Afrika bezig een transfer naar een Europese topclub te verdienen. Het is te hopen dat we hem tegen Nederland terugzien.
Mocht het overigens komen tot een duel tussen La Roja en Oranje, dan krijgen Leticia en ik absoluut geen ruzie. Drie wanvertoningen van Nederland en de totaal misplaatste arrogantie van die verschrikkelijke Sneijder en de ultaconservatieve Van Marwijk tegenover het passionele spel en de bescheidenheid van de Chilenen en het lef van Bielsa: die keuze is snel gemaakt. Vamos Chile!