Dansend het nieuwe jaar in

Oudjaarsavond in Buenos Aires. Met veel moeite slagen Donald en ik erin een tafel in een restaurant te veroveren. Het is een gigantisch restaurant, het zit vol Argentijnen en het eten is niet geweldig. Tot vlak voor twaalven wijst niets erop dat het een bijzondere avond is. De mensen zitten rustig aan hun tafeltje te eten, te drinken en te kletsen. Opeens wordt het geroezemoes luider. Mensen beginnen met hun messen tegen hun glas te tikken. Op mijn horloge zie ik dat het twee voor twaalf is. De ingehuurde derderangsartiest - type snor, de vettige haren naar achteren gekamd, met een erg brede scheiding, de blouse wijd open - grijpt de microfoon, roept iets in het Spaans en begint te tellen. Merkwaardig genoeg telt hij niet af, maar op. Als hij bij tien is, verwacht ik geklap en gejuich, maar snorremans telt stug verder. Ik ben niet de enige die er geen snars van begrijpt. Bij zestien is iedereen afgehaakt en krijgt de man met de behaarde borst in de gaten dat hij niet zo slim bezig is. Hij komt met een meesterzet: hij zet La Camisa Negra van Juánez op. Op slag staat het hele restaurant te swingen en te klappen. Mensen omhelzen en kussen elkaar, en spoeden zich naar de dansvloer om het nieuwe jaar dansend in te luiden. Omdat Donald en ik zo ongeveer op de dansvloer blijken te zitten, worden we volop in de feestvreugde betrokken. Een oudere vrouw wil vrijwel continu met ons dansen. Ze vraagt waar we vandaan komen en Donald verraadt onze nationaliteiten. Twintig seconden later klinkt met een galm door de luidsprekers dat er gringos uit Hollanda en Ecosia zijn, en we worden van harte welkom geheten in Argentinië. Iedereen draait zich applaudiserend naar ons toe. Met een knalrood hoofd lach ik vriendelijk terug.
En dat is nog maar het begin van de avond. Na een uurtje gaan we terug naar het hostel, waar we hebben afgesproken met de Engelse Kirsty, die we in Pucon hebben ontmoet, en haar al even charmante Zwitserse vriendin Sonja. Met een speciale bus vertrekken we naar een van de hipste clubs van de stad, waarvoor we VIP-kaarten hebben. Niet in de rij staan dus, en toegang tot het VIP-gedeelte. Naar verluidt komt Maradona wel eens in deze tent. Ik bedenk me hoe gaaf het zou zijn als hij ineens de VIP-ruimte binnen zou lopen en iedereen zou omhelzen. Helaas brengt de kleine dribbelaar deze avond ergens anders door.
De muziek in de club is mij niet op het lijf geschreven, maar het decor maakt veel goed. De club is enorm groot, in blauw licht gehuld, en vanaf de terassen heb je een schitterend uitzicht over de stad. Het allermooiste is het wanneer het dak van de hoofdruimte wordt opengegooid. In de open lucht, met uitzicht op de wolkenkrabbers, zien we het langzaam licht worden. Iets na zevenen houden we het voor gezien en lopen we door een uitgestorven stad terug naar ons hostel.

Buenos Aires. Bij aankomst trof de hitte me als een mokerslag. Twee dagen ervoor had ik tot aan mijn knieën door de sneeuw geploeterd in de bergen rond Bariloche, werd ik geteisterd door de ijskoude Patagonische wind en was ik stikjaloers op mijn klimmaat Daniël uit Zwitserland, die handschoenen en een muts droeg. Twintig uur verderop was het dertig graden warmer. Nieuwjaarsdag was het ergste. Ik schat dat het tegen de veertig graden was. Uitslapen was onmogelijk in een kamer zonder airconditioning, een wandeling door de stad werd een tocht van het ene drinkpunt naar het andere.
Het straatbeeld van Buenos Aires was niet zo bijzonder als ik had verwacht. In feite is het een gewone grote stad. Bijzondere architectuur is maar op enkele plekken te vinden, zoals op het Recoleta-kerkhof en in de verschrikkelijk toeristische wijk La Boca. Toch heb ik me er uitstekend vermaakt. De zondagsmarkt in San Telmo, met overal straatentertainment en - goed voor het veiligheidsgevoel - veel politie op straat, was erg leuk. De stadsparken waren erg levendig, met overal voetballende mensen. Wat daarbij opviel, was dat het niveau vreselijk hoog was. Kinderen hadden een basistechniek die je in Nederland maar zelden ziet. Je vraagt je af hoe het mogelijk is dat wij die gasten in het verleden op twee cruciale momenten hebben verslagen (dat is trouwens wel prettig als je met Argentijnen over voetbal praat. Zij beginnen gelijk over 1978, maar ik kan keihard counteren met 1998 én 1974).
En dan was er natuurlijk de tango, het mooiste exportproduct van Argentinië. Op mijn laatste avond in Buenos Aires heb ik met Sonja in een klein café in de wijk San Telmo een tangoshow bezocht. De voorstelling was gericht op toeristen, maar zij was niet zo commercieel, massaal en duur als andere shows. Het danspaar was niettemin geweldig. Het grootste deel van de tijd heb ik met open mond zitten toekijken hoe snel en sierlijk het duo bewoog. Lichtelijk genant werd het toen de dansers mensen uit het publiek uitnodigden om te dansen. Ook ik ontkwam er niet aan. De tangomevrouw probeerde me de basispassen van de tango bij te brengen. Die twee minuten waren voldoende om te bevestigen wat ik eigenlijk al wist, dat ik ook hier geen enkel talent voor heb.
Het grootste gedeelte van de avond werd gevuld door zangers, die van bar naar bar trokken. Stuk voor stuk kwamen ze binnen in hun versleten, iets te krappe pakken, zongen drie of vier nummers, kregen in het gangetje naar de keuken een enveloppe toegestopt, staken een sigaret op en verdwenen op weg naar de volgende klus. In het begin waren de optredens amusant, maar na een uur of twee word je harstikke gek van het geluid van de bandoneon - de reden waarom het succes van Karel Kraaijenhof zo kort van duur was - en heb je nauwelijks meer in de gaten wanneer het ene nummer begint en het andere eindigt.

Voor de laatste tien dagen van mijn reis moest ik een keuze maken: een eindsprint of het relaxte alternatief. Concreet: 1. twintig uur in een bus naar Salta, in enkele dagen het noordwesten zien, zesentwintig uur in de bus naar Iguazu, anderhalve dag om de watervallen te bekijken, en vervolgens als een haas naar Sao Paulo om mijn vlucht te halen; 2. direct naar Iguazu, rustig de watervallen bekijken, enkele dagen doorbrengen in een Braziliaans strandresort en op m'n gemak naar Sao Paulo gaan.
Zoals jullie kunnen zien aan de locatie waar ik dit bericht schrijf, heb ik gekozen voor de eindsprint. De busreis van Bariloche naar Buenos Aires was zo goed bevallen, dat het vele reizen geen bezwaar was. Bovendien heb ik vorig jaar beelden van het noordwesten gezien bij 'Wie is de Mol?', en die waren voor mij de aanleiding om naar Zuid-Amerika te gaan.
Vooraf had ik best zin in de reis naar Salta. Twintig uur om bij te slapen en wat van het landschap te zien. Ik zou vroeg in de middag aankomen, zodat ik voldoende tijd zou hebben om op dezelfde dag de stad te bezichtigen, zo dacht ik optimistisch. Het werd een regelrechte ramp.
De voortekenen waren ongunstig. We vertrokken een uur te laat en de tv aan boord werkte erg slecht. We kregen nauwelijks beeld, het geluid stond dan weer te hard, dan weer te zacht, en mijn buurvrouw, een ordinair wijf met een schorre stem, begon gezellig mee te zingen toen er een muziekvideo werd opgezet. Het bleken onbeduidende ongemakken vergeleken bij wat zou komen. Tegen negenen stonden we ineens stil. De donkere buitenwijk van Rosario waar het gebeurde, was niet bepaald een plek om lang te vertoeven. In allerijl werd een reserveonderdeel opgesnord en na ruim een uur reden we zowaar weer.
Niet voor lang. Midden in de nacht werden we wakkergemaakt. Mij was in eerste instantie niet duidelijk dat we van bus zouden wisselen, zodat ik te laat buiten was om mijn rugzak in ontvangst te nemen en ik het ding in de modder aantrof. Een van de bagageruimen ging niet open, waarschijnlijk omdat de klunzen van Alte Brown (de naam van het bedrijf waar je NIET mee moet reizen) de sleutel in Buenos Aires hadden achtergelaten. Na ruim een uur wrikken met een koevoet, een uur waarin wij passagiers werden kapotgestoken door de muggen, was dat probleem verholpen en konden we verder.
Opgelucht zonk ik neer in de kussens van de nieuwe bus. Ik maakte het mezelf zo comfortabel mogelijk om toch nog wat nachtrust te krijgen. Net toen ik lekker lag, voelde ik een druppel op mijn hoofd landen. En nog een. En nog een. De airconditioning lekte en het werd hoe langer hoe erger. Ik slaagde erin een positie te vinden waarin ikzelf niet nat werd, maar 's ochtends stond de vloer blank en was mijn rugzakje voor een deel zeiknat. Ik ben naar een droog gedeelte van de bus gevlucht, hoewel het ook daar na een tijdje begon te druppen.
Ik schatte dat we een uur of vier vertraging hadden opgelopen. Het bleken er uiteindelijk zeveneneenhalf te zijn. God, wat had ik spijt dat ik niet wat meer had betaald voor een vlucht, en dat ik niet voor het Braziliaanse strandalternatief had gekozen.