Met vijf chicas op stap

De titel van dit bericht zou eigenlijk moeten zijn 'Met vijf chicas in de laadbak van een open pick-up truck door de Quebrada de Humahuarca', maar die werd door de eindredactie te lang bevonden.
Hoe heeft het zover kunnen komen? Laat ik beginnen bij het begin. Ik schreef jullie voor het laatst vanuit Salta, na een dramatische busreis. Salta zou een van de mooiste steden van het land moeten zijn, maar de plaats viel tegen. Niks geen romantische, koloniale, slaperige sfeer, maar gewoon een drukke, chaotische, nogal vieze stad. Ik besloot dan ook om Salta zo snel mogelijk te verlaten en de omgeving te verkennen. Een briljante beslissing, al zeg ik het zelf. De regio was namelijk fantastisch. De dagen die ik er heb doorgebracht horen alledrie thuis in de toptien van de hele reis.
De eerste dag heb ik een nieuw persoonlijk record gevestigd van aantal foto's op een dag. Ik heb er meer dan zeventig genomen, waarvan er zeker tien in de buitencategorie thuishoren. Ik had een bustour geboekt door de Quebrada del Toro, een beroemde kloof, over de altiplano, de hoogvlakte met lama's, en de Salinas Grandes, een enorme zoutvlakte op bijna 4000 meter hoogte. Onderweg passeerden we twee passen van meer dan 4000 meter hoogte, en ik was doodsbenauwd dat ik hoogteziek zou worden. Ik kauwde dan ook fanatiek op de cocabladeren die de gids verstrekte, omdat dat hoogteziekte zou tegengaan. Of het spul echt werkte, kan ik natuurlijk niet wetenschappelijk bewijzen, maar ik heb in ieder geval niet kotsend uit het raam gehangen. Wel merkte ik op grote hoogte dat de minste inspanning veel meer moeite kostte dan normaal. Ik begon al te hijgen als ik in de bus stapte.
Het laatste stuk van de tour, de 200 kilometer terug naar Salta, liet ik aan me voorbijgaan. Ik had namelijk bedacht dat ik mijn grote rugzak zou kunnen meenemen en in het plaatsje Purmamarca zou kunnen uitstappen, zodat ik de volgende dag de Quebrada de Humahuarca op eigen houtje zou kunnen verkennen. Vijf meiden, drie Argentijnsen, een Duitse en een Estse, waren op hetzelfde idee gekomen (een tekenende verhouding: het vergt een man of vijf vrouwen om een briljant plan te bedenken ;), ik geloof niet dat deze site een vermelding gaat krijgen in Opzij). De dames hadden blijkbaar iemand nodig die rationeel en logisch denkt, want voor ik het wist was ik opgenomen in de groep.
De volgende twee dagen ben ik continu met de meiden op stap gegaan. Dat had verschillende nadelen. Het bleek onmogelijk iets snel en efficient te regelen, een wandeling over de souvenirmarkt duurde uren, ik werd op den duur gek van de uitroep 'Que lindo!' (Wat mooi!), en omdat de meiden allemaal in het Spaans ratelden, ging het meeste van wat werd gezegd aan me voorbij. Maar al deze nadelen wogen niet op tegen het feit dat de dames alles regelden, ik heerlijk achterover kon leunen en toch heel bijzondere dingen deed. Op de tweede dag hadden ze bijvoorbeeld een lift geregeld in de open laadbak van een pick-up truck. Het was erg krap met z'n zessen en alle rugzakken, maar het was een fantastische ervaring om op die manier door het surrealistische berglandschap te rijden. En de dag erna hadden de meiden een excursie naar het dorpje Iruya geregeld, een fantastische rit door de bergen, over een ontstellend slechte weg, voor maar 40 pesos (10 euro) per persoon. In mijn eentje had ik dat nooit kunnen doen.
In Iruya waren een paar jongetjes en meisjes op een pleintje aan het voetballen, en voor ik het wist deed ik mee. De trucendoos wilde niet echt opengaan, en ik was in een mum van tijd buiten adem, maar ik kan in ieder geval zeggen dat ik op hoog niveau heb gespeeld.
De natuur in het noordwesten van Argentinie was adembenemend, maar ook op cultureel gebied viel er veel te genieten. De dorpjes in de kloof waren erg gezellig, hoewel ze nogal toeristisch waren. Er hingen veel Argentijnse backpackers rond en in zowat ieder huis was een souvenirwinkeltje gevestigd. Cultureel staat het gebied veel dichter bij Bolivia, Noord-Chili en Peru dan bij de rest van Argentinie. De huidskleur van de mensen is een stuk donkerder dan in het zuiden, op straat en in restaurants hoor je panfluitmuziek en in de souvenirstalletjes liggen ponchos, kleurrijke wandkleden en grappige Zorrino-mutsen (zie Kuifje en de Zonnetempel). In restaurants staat lamavlees op het menu. Ik heb een soort lamaschnitzel - mooi scrabblewoord - geprobeerd, en die smaakte best goed.
Wat wel opviel, was dat het gebied behoorlijk arm is. Argentinie wil graag bij de eerste wereld horen, maar de dorpjes in het noordwesten passen meer in de derde wereld. In heel het land is het kraanwater drinkbaar, een teken van beschaving, maar toen we naar Humahuarca gingen, werden we gewaarschuwd voor een typhusepidemie. Meer dan tien mensen zouden in het ziekenhuis liggen na het drinken van besmet kraanwater. Ik heb mijn medisch paspoort er op nageslagen, en het bleek dat ik in 1999 ben ingeent tegen buiktyphus. Die prik beschermt echter maar voor drie jaar. Tandenpoetsen werd op die manier een levensgevaarlijke onderneming.
Op weg naar Iruya kwamen we regelmatig kinderen tegen die langs de kant van de weg stonden en hun hand ophielden. De chauffeur stopte steeds en stopte hen door het open raam een paar muntjes en snoepjes in de hand. Dat had nog wel enige charme, omdat de kindertjes oprecht blij keken en niet moeilijk deden als je een foto van ze wilde maken. Irritant werd het toen ik in Humahuarca op het dorpsplein zat te ontbijten en ik werd lastiggevallen door kinderen die om muntjes liepen te zeuren. Dat vond ik wel een heel gemakkelijke manier om in de schoolvakantie aan geld te komen. Volgens mij halen ze op die manier dagelijks veel geld op. Ik bood ze een stuk brood aan, maar dat weigerden ze allemaal. Honger hadden de schooiertjes blijkbaar niet.

Inmiddels heb ik de regio van Salta verlaten en zit ik aan de andere kant van het land, in Puerto Iguazu. De busrit was wederom erg lang, zo'n 28 uur, maar een stuk beter dan de vorige keer. We hadden dit keer zelfs kwalitatief hoogstaand entertainment aan boord: bingo! De steward deelde kaartjes uit, en omdat ik toch niks te doen had, besloot ik mee te spelen. Volgens mij was ik de enige in de bus. Voor mijn gevoel ging het enorm slecht. Voor ik halverwege mijn kaart was, verwachtte ik elk moment dat iemand bingo zou roepen. Maar de kreet bleef uit en toen het getal 48 werd omgeroepen, hoorde ik mezelf ineens bingo! zeggen. De steward controleerde mijn kaart, een zenuwslopend moment, want ik wist niet of ik alle getallen in het Spaans goed had verstaan. Gelukkig kwam er groen licht en klonk er applaus voor de gringo, die de prijs, een fles wijn, in ontvangst mocht nemen.

Hier in het noordoosten, op de grens met Brazilie en Paraguay, is slechts een attractie, maar wat voor een. De watervallen van Iguazu zijn hoogstwaarschijnlijk de mooiste ter wereld. Gisteren ben ik er geweest, en hoewel je weet wat er gaat komen, is het spektakel erg indrukwekkend. Vooral de Garganta del Diablo, de keel van de duivel, was oorverdovend, oogstrelend en adembenemend. Een waardige afsluiting van mijn reis door Argentinie, waar ik vier verschillende werelden - de meren en bergen van Patagonie, het hectische Buenos Aires, de altiplano en de kloven van het noordwesten en het tropische noordoosten - heb bezocht. Zometeen ga ik voor de laatste keer van de nationale keuken genieten, en dan steek ik de grens over naar Brazilie, waar ik de nachtbus naar Sao Paulo ga nemen. Vanwege alle horrorverhalen over Brazilie kijk ik niet erg uit naar dat land, maar ik zal me dapper weren. Het is maar voor twee dagen. Eerlijk gezegd kan ik niet wachten om weer thuis te zijn.