Bijkomen met adrenaline

Als de goede oude Fidel vandaag z´n laatste adem uitblaast, begin ik werkelijk te geloven dat ik toverkracht bezit.

Ik weet eigenlijk niet goed waar ik moet beginnen, want er is de laatste week zo veel gebeurd. Erg origineel is het niet, maar ik zal dit keer vluchten in een chronologische opbouw.
Ik heb jullie verlaten op die krankzinnige zondag in Santiago, de dag nadat ik beroofd was. Op dat moment had ik genoeg van de grote stad. Daarom ben ik maandag naar Valparaiso gegaan, een havenstad op anderhalf uur van Santiago. Volgens de Lonely Planet zou het een van de leukste steden van het land moeten zijn, erg levendig en een paradijs voor fotografen. Ik heb inderdaad wat mooie plaatjes kunnen schieten - 'kat in steeg', die ik bij mijn vorige verhaal heb geplaatst, is daar een mooi voorbeeld van -, maar over het geheel genomen vond ik Valparaiso een beetje tegenvallen. De benedenstad was erg druk en chaotisch, maar er was weinig te zien. Als je met een liftje omhoog ging, kwam je in een compleet andere wereld, waar het verkeerslawaai niet meer dan geruis was en charmante straatjes en steegjes waren.
De voornaamste reden waarom Valparaiso me niet beviel, was dat de stad als behoorlijk onveilig te boek staat. Voor mijn beroving had ik mijn schouders daarover opgehaald, maar nu voelde ik me absoluut niet op mijn gemak. Zeker niet nadat mijn hospita - een uiterst sympathiek mens - mij een tekstje in het Engels liet zien waarin werd uitgelegd dat Valparaiso weliswaar een veilige stad is, maar dat er toch het een en ander kan misgaan. Daarop volgde een angstaanjagende opsomming van de trucs die criminelen toepassen en een lijst met dingen die je wel en dingen die je vooral niet moet doen. Het werd aangeraden om helemaal geen waardevolle spullen de stad mee in te nemen. Uiteraard wilde ik niet zo ver voor de criminaliteit capituleren dat ik mijn camera in het hotel zou achterlaten. Op advies van de hospita heb het toestel continu om mijn nek en onder mijn t-shirt gedragen. Nogal voor lul, maar ze kenden me toch niet in Valparaiso.

Na anderhalve dag in Valparaiso nam ik de nachtbus naar Pucon, een rit van twaalf uur. Daarover kan ik kort zijn: prachtige bus, heerlijk geslapen. Pucon was de perfecte plek om tot rust te komen: kleine stad, mooie omgeving en eindelijk weer een echt hostel, waar ik mensen kon ontmoeten waarmee ik kon communiceren (er zit niet veel vooruitgang in mijn Spaans). Ik ben er vier dagen met Donald uit Schotland opgetrokken, maar heb uiteraard met veel meer mensen gesproken. Het hostelritme, dat ik uit Australie en Nieuw-Zeeland kende, kwam helemaal terug en het beviel uitstekend.
De belangrijkste reden om naar Pucon te gaan is de vulkaan. De Volcano Villarica, ongeveer 2800 meter hoog, is een van de actiefste vulkanen van Zuid-Amerika. De berg is vanaf ongeveer 2000 meter met sneeuw bedekt, dus je kunt hem alleen met een speciale uitrusting, waaronder een ijsbijl, en onder begeleiding beklimmen. Vanaf de kraterrand zie je een hoop rook, je kunt de dampen uit het binnenste van de aarde ruiken en, het allergaafste, soms kun je de lava zien stromen. Het toetje mag er ook wezen: op een sleetje naar beneden suizen.
Jullie begrijpen dat toen ik in Pucon aankwam, de vulkaan bovenaan mijn verlanglijstje stond. Groot is dan ook mijn teleurstelling dat ik het ding niet eens gezien heb. Vier dagen lang hield de top zich schuil in de wolken. Vanwege het slechte weer was het absoluut niet mogelijk de berg te beklimmen. Op de eerste dag ging er wel een groep, maar die moest vanwege het slechte zicht 300 meter onder de krater rechtsomkeer maken. Toen duidelijk werd dat er voor de volgende dagen nauwelijks verbetering te verwachten viel, besloot ik de vulkaan uit mijn hoofd te zetten en verder te reizen.
Naar Pucon gaan en de Villarica niet zien, dat valt te vergelijken met naar Parijs reizen en de Eiffeltoren niet zien, Praag bezoeken en niet over de Karelsbrug lopen, naar Italie gaan en geen pizza eten. Gelukkig waren er in Pucon voldoende andere dingen te beleven. Een dag ben ik gaan mountainbiken, maar dat viel tegen. Geen speciale routes, nauwelijks hoogteverschillen en op de terugweg achttien kilometer over de hoofdweg stoempen. Het canyoningen was een stuk leuker, hoewel ik in het begin erg sceptisch was. De twee gidsen leken me niet al te snugger en ze hadden dreadlocks, wat aan Donald de terechte opmerking ontlokte dat dat wel eens handig kon zijn als we touw te kort zouden komen. Op het eerste glijstuk werd ik als enige van de groep gelanceerd en landde ik keihard met m´n kont op een rots. Staartbotje gekneusd. Ik wist niet dat zo´n nutteloos lichaamsdeel zo veel pijn kan doen. Ik kan nu nog steeds niet met twee treden tegelijk de trap oplopen. Toen we vervolgens erg lang moesten wachten voordat de gidsen de voorbereidingen hadden getroffen voor het eerste stuk abseilen, was mijn humeur richting nulpunt gedaald. Uiteindelijk kwam alles toch nog goed, en dat was te danken aan de kloof. Die was zo mooi, dat ik de pijn vergat. Het mos en de planten waren prachtig en op sommige plekken was de kloof minder dan een meter breed, zodat het spleetje daglicht boven je hoofd wel heel erg smal werd. De natuur compenseerde het gebrek aan spannende sprongen en slides in de tocht. Wat ook gaaf was, was dat we na de tocht werden uitgenodigd in een boerenhuis en we een lokale specialiteit kregen voorgeschoteld. Het was bijna ontroerend om te zien hoe aardig die mensen waren.
Het canyoningen was niet zo spannend, maar dat werd de dag erop volledig goedgemaakt door het raften. De Alto Trancura (4+) was minder hoog ingeschaald dan de rivier die ik in Nieuw-Zeeland heb gedaan, maar ik vond hem zeker zo spectaculair. Het water stond hoog, waardoor de golven erg hoog waren en de stroming sterk was. Het enige probleem was dat we een slechte groep hadden. Ik zat in de boot me een Nederlands stel, dat nog nooit geraft had. Het meisje was bloednerveus en de jongen, een Nijmegenaar, had geen idee wat hij moest doen. Ik zat samen met hem voorin de boot, dus wij moesten het peddelritme bepalen. In het begin peddelde hij als een schildpad. Net toen ik tegen hem wilde zeggen dat hij wat sneller moest roeien, kreeg hij de geest en gooide hij het tempo omhoog. Hij begon een halve slag na mij en ging vervolgens steeds sneller peddelen. Met geen mogelijkheid kon ik zijn wanritme volgen. De gids werd er volgens mij ook wanhopig van, want doordat we geen ritme hielden, hadden we totaal geen power. Gelukkig waren mijn stadgenoot en zijn eega, waarschijnlijk vanwege hun angst, wel zo gehoorzaam dat ze op de cruciale momenten naar de andere kant van de boot doken, zodat we niet omsloegen.

Na vier dagen Pucon pakte ik mijn spullen en vertrok ik naar het zuiden. Eerst zes uur naar Puerto Montt, en vervolgens meteen door naar Castro op het Isla Grande de Chiloe. Het eiland waar de Panamericana zich na zijn lange reis vanuit Alaska uitgeput in de oceaan stort. Waar de wind, die zich na talloze eenzame mijlen boven de Stille Oceaan hongerig op een nieuwe prooi stort, de straten vult met het gekreun van de houten huizen. Waar regen, zon en zee generatie op generatie groeven hebben geetst in de koppen van vermoeide vissers.
Nou, dat zijn voorlopig voldoende poetische uitspattingen. Waar het om gaat, is dat Chiloe een afgelegen eilandengroep is met een geheel eigen cultuur. Dat wil zeggen: een aparte keuken, architectuur, muziek en speciale klederdracht. Het opvallendste cultuurkenmerk waarmee ik heb kennisgemaakt - op een onzachte manier, kan ik wel zeggen - is dat de deurposten standaard 1,80 meter hoog zijn.
Castro is een leuke plaats, met houten huisjes en kerkjes en een relaxte sfeer. Het is het authentiekste stukje Chili dat ik tot nu toe heb gezien, hoewel het Lonely Planet-effect duidelijk merkbaar is. De reisgids noemt Chiloe een van de interessantste en traditioneelste gebieden van Chili, met als gevolg dat het in rap tempo minder authentiek wordt. Het stikt hier bijvoorbeeld van de accomodaties voor toeristen. Bij de baai is een permanente souvenirmarkt ingericht, waar ze dezelfde rommel als overal verkopen, de spullen waarvan je je iedere keer afvraagt wie ze in godsnaam koopt. Ik zag hier zelfs exact hetzelfde beeld van een visser dat we elf jaar geleden op Bali kochten. Blijkbaar heeft de globalisering ook de houtsnijkunst in zijn greep gekregen.
Ondanks de lage deurposten en de vele toeristen bevalt Chiloe wel. Vandaag ben ik naar het nationale park gegaan en dat was een hele belevenis. Twee uur in een propvolle bus over dramatisch slechte wegen, met Spaanstalige hoempapamuziek op de achtergrond. Steeds als ik dacht dat er echt niemand meer bij zou kunnen, stopten we om een nieuwe passagier te laten instappen. Het park was erg mooi, met een bijzonder dicht bos, moerassen waarin ik tot mijn enkels in de modder zakte, duinen en strand. Het weer was kenmerkend voor Chiloe: ongeloofelijk wisselvallig. De eerste druppels kunnen al vallen als de zon nog schijnt, zodat je nauwelijks de tijd hebt om je zonnebril af te zetten en je jas aan te trekken.

De plannen voor de komende weken beginnen steeds duidelijkere vormen aan te nemen. Morgen ga ik terug naar het vasteland, naar Puerto Varas. Daar blijf ik een dag en dan steek ik de Andes over naar Bariloche, waar ik kerst zal doorbrengen. Vervolgens reis ik naar Buenos Aires, waar ik 29 december hoop aan te komen. Ik heb met Donald en enkele anderen afgesproken samen nieuwjaar te vieren. Daarna zie ik wel weer.