Settelen in Santiago

Zo, Claudio de klusjesman is eindelijk de deur uit. Volgens Leticia heeft hij me afgezet – wat ik gezien zijn glimmende oogjes en buiginkje bij het afscheid graag geloof –, maar dat kan me niks schelen. Voor omgerekend 7 euro 50 wapperen de gordijnen nu vrolijk in de wind. Voor dat bedrag was ik echt niet van plan zelf te gaan klooien. Bovendien was het voor Claudio geen eenvoudig karweitje. De knoeperharde muur heeft hem twee boorkoppen en bijna anderhalf uur van zijn zaterdagmiddag gekost.
Ons appartementje was leeg toen ik hier dinsdag in de verschroeiende hitte zwaar bepakt aankwam. Ik moet zeggen: het viel niet tegen. Ik denk dat het woord ‘keurig’ het meest recht doet aan ons huisje. Alles ziet er behoorlijk nieuw uit. Vooral de vloer is mooi. Ik zal proberen een paar foto’s bij te voegen.
Groot is het appartement niet. De woon- en slaapkamer is ongeveer 6 bij 3,5 meter, met een uitsteeksel richting de deur. Er zit ook een keukentje in. Dan hebben we nog een badkamertje. Lang, heet douchen is er niet bij, want het water moet in een of andere elektrische ketel een uur worden verwarmd voordat je onder de straal kunt gaan staan. Ik moet nog steeds uitzoeken hoe dat ding precies werkt.
De afgelopen dagen stonden voor mij in het teken van acclimatiseren. Zo langzamerhand begint ons stulpje gezellig te worden. Ik heb een mooie plant gekocht, een paar posters tegen de muur gespijkerd en mijn Kuifje-figuurtjes een fraai plekje gegeven.
We wonen vier hoog in een appartemententorentje met de naam Shakira. Geblondeerde, buikdansende vrouwen heb ik nog niet gesignaleerd, maar het uitzicht maakt veel goed. We kijken uit over de westkant van de stad. We kunnen zien hoe de bussen af en aan rijden bij het busstation San Borja, dat op een paar honderd meter afstand ligt. In de verte zien we vliegtuigen opstijgen en landen. Nog een eind verderop, ietwat wazig door de smog, ligt het kustgebergte. ´s Avonds strekt een zee van lichtjes zich aan onze voeten uit.
’s Ochtends is het lekker koel in het appartement, maar ’s middags komt de zon er op te staan en dan wordt het ongenadig heet. Met zo’n groot raam hebben we ’s avonds weinig privacy - hoewel we geen inkijk hebben, voelt het niet prettig - en is het ´s ochtends zo licht dat we heel vroeg wakker worden. Drie goede redenen om gordijnen aan te schaffen. Toen ik in de ijzerwarenwinkel was voor de rails, vroeg ik of ze niet een mannetje hadden om die dingen op te hangen. Dat hadden ze niet, maar gelukkig was Claudio met zijn gereedschapskist in de buurt om me uit de brand te helpen. Ik verstond geen moer van wat hij tegen me zei (en toen hij dat in de gaten kreeg, voor zich uit mompelde), maar de gordijnen hangen, en daar ging het per slot van rekening om.

Vandaag is de rolverdeling dezelfde als in de afgelopen dagen: het vrouwtje vertrekt ’s ochtends vroeg om te werken, het mannetje slaapt uit en gaat vervolgens in het gigantische winkelcentrum in de buurt op jacht naar spullen voor het appartement. Zo heb ik stoelen, een televisie en keukenspullen naar ons nestje gesleept. De volgende prioriteiten: een koelkastje en een telefoon- en internetverbinding.
Helaas hebben Leticia en ik nog niet veel tijd voor elkaar gehad. Op de dag dat ik aankwam, vond ze een baan als manager in een hotel. Ze begon de volgende dag al. Ze heeft tot nu toe iedere dag van acht tot acht gewerkt. Sinds ik een Chileens mobiel nummer heb, belt ze me wel vijf keer per dag, maar het blijft allerminst ideaal. Volgens haar is het voordeel van deze baan dat ze maar vijf dagen in de week hoeft te werken en dat ze maandelijks een paar dagen extra vrij krijgt. Ook schijnt het goed te betalen en kan ze niet kieskeurig zijn in deze crisistijd. We kijken maar een tijdje aan hoe het gaat. Het dwingt mij in ieder geval om ook snel een bezigheid te zoeken.
Hebben we ook nog wat leuks gedaan? Nou, de vegetariërs onder ons zullen me ongetwijfeld verfoeien, maar ik noem twee grote – wat zeg ik: enorme – lappen rood vlees wegkappen best leuk. ¡Viva la cocina chilena!