De sluwe señora Maria

Tussen tien uur ’s ochtends en acht uur ’s avonds zouden ze de koelkast komen brengen. Lekker is dat. Kun je de hele dag gaan zitten wachten. Gelukkig stopte er iets voor twaalven een vrachtwagentje voor de deur waaruit een doos van het formaat koelkast tevoorschijn kwam. Nu hoef ik vanmiddag alleen nog een verlengkabel te kopen en kan ik voor de rest niksdoen.
Vandaag is dus een relaxed dagje. Dat mag wel een keer, want de afgelopen dagen ben ik best druk bezig geweest. Overigens zonder bijzonder veel voor elkaar te krijgen. Omdat we nog nauwelijks dagelijkse routines hebben ontwikkeld, kosten de meest onbenullige dingen heel veel tijd.
Een goed voorbeeld is de was doen. We hebben in het appartement geen wasmachine. Ik dacht dat het geen probleem zou zijn om de was buiten de deur te (laten) doen. Veel Chilenen hebben geen internet in huis en daarom stikt het van de internetcafé’s. Aangezien niet iedere Chileen zich een wasmachine kan veroorloven, zou je moeten struikelen over de wasserijen, zo redeneerde ik. Ik ging op pad met twee zakken vol met vuile was. Na anderhalf uur lopen in de brandende zon en verschillende keren vragen aan voorbijgangers had ik alleen twee gigantisch dure stomerijen gevonden. Ik begon het gewicht van de zakken wasgoed inmiddels aardig in mijn armen en schouders te voelen.
Ik keerde terug naar ons appartementengebouw. In het winkeltje ernaast vroeg ik toch nog maar eens naar een wasserij. De winkelier schudde naar lang peinzen zijn hoofd, maar een struise dame wist wel ene señora Maria die de was deed. Het mens bleek zo’n vijftig meter verderop te wonen. De behulpzame vrouw bonsde op de deur, legde aan señora Maria uit dat deze buitenlander iemand zocht die de was kon doen en liet me vervolgens met de wasvrouw achter om te onderhandelen.
Señora Maria wilde maar al te graag wassen. Ik vroeg haar hoeveel het zou kosten. Ze kreeg een sluwe blik in haar oogjes. Een prijs kon ze niet noemen. Ze zou wel gaan wassen en achteraf zeggen wat het kostte. Uiteraard trapte deze gringo daar niet in. Achteraf zou ze natuurlijk een astronomisch bedrag noemen, waarna ik wel zou moeten betalen om onze kleren terug te krijgen. Met de mededeling dat ik eerst met Leticia moest overleggen, vertrok ik.
De volgende dag ging Leticia in haar eentje naar señora Maria (we hadden immers geen alternatief). Ik stond vanaf de hoek van de straat mee te gluren, als een straatrover. Dit keer noemde Maria direct een prijs. Voor een paar euro’s wilde ze onze was wel doen. En, zo voegde ze eraan toe, als die jongeman de dag ervoor de zakken had achtergelaten, waren de kleren al lang schoon en droog geweest...

Iets anders wat ik de afgelopen dagen heb gedaan, is het uitzoeken van een taalcursus. Wil ik hier wat ondernemen en niet voortdurend als een onwetende toerist worden behandeld, dan moet mijn Spaans het huidige brabbelniveau ontstijgen. Ik heb verschillende taalscholen bezocht, waar ik steeds vriendelijk werd ontvangen en allerlei informatie kreeg. De keus was niet moeilijk. Eén school stak er wat betreft prijs en lespakket met kop en schouders bovenuit. Bovendien is het het enige instituut dat een internationaal erkend certicifaat verstrekt en – niet onbelangrijk – het enige dat op loopafstand van ons huis ligt. Gisteren heb ik een niveautest gedaan. De uitslag krijg ik vandaag of morgen per e-mail. Het spant erom of ik in het klasje voor halfgevorderden of voor gevorderden kom. Volgende week woensdag beginnen de lessen .Vier weken lang zit ik van half negen tot één in de schoolbanken.

Wie moet op die ochtenden voor de hond zorgen? Niemand, want Bambie, zoals het beest heet, woont godzijdank niet hier. Het dier verblijft bij Leticia’s moeder in het zuiden. Ik geloof dat het niet zo’n goed idee is om Bambie hierheen te halen, in een appartementje van krap 35 vierkante meter, temeer daar het een vrij agressief mormel schijnt te zijn.

Deze week maakt iedereen zich hier op voor de ‘clásico del Pacífico’, de voetbalwedstrijd tussen Chili en Peru om kwalificatie voor het wereldkampioenschap. De messen zijn ontzettend scherp geslepen, omdat beide landen in een grensconflict zijn verwikkeld. De premier of president van Peru heeft al gezegd dat hij de spelers zal laten fusilleren als ze zondag verliezen. Het was weliswaar grappig bedoeld, maar het haalde hier natuurlijk alle krantenkoppen. De volgende keer meer over die wedstrijd. Een voorspelling van mij: een gelijkspel (al hoop ik natuurlijk dat Chili wint) en zes gele en twee rode kaarten.