¿Oranje of La Roja?

Een schisma dreigt. Stel dat Chili en Nederland beide het WK voetbal halen. Stel dat ze volgend jaar in Zuid-Afrika tegen elkaar spelen. Wat dan? Schilder ik mijn wangen oranje of rood? Zing ik mee met het Wilhelmus of met Puro Chile? Juich ik voor ‘Matigol’ Fernandez of voor Arjen Robben? Partij kiezen voor Chili en tegen Nederland zal tegennatuurlijk voelen. Kies ik voor Nederland, dan krijg ik ruzie met Leticia. Hmmm ruzie, zo fanatiek is ze nu ook weer niet. Laat ik voor de veiligheid maar hopen op een gelijkspel.
De kans dat het Nederlands elftal en het team van Chili naar het WK gaan, is sinds het afgelopen weekeinde weer wat groter. Chili won in Lima met 3-1 van Peru en staat er met het oog op WK-kwalificatie behoorlijk gunstig voor. Het land staat nu zelfs boven Brazilië in de stand. Hoe Nederland er voor staat, weten jullie vast beter dan ik.
Hier zijn ze lyrisch. De aandacht en de stemming in de media vallen alleen te vergelijken met de gekte in Nederland wanneer Oranje op een eindtoernooi speelt. Café’s zitten tijdens de wedstrijden stampvol, zowat alle televisiezenders besteden de hele avond uitgebreid aandacht aan het voetbal en de doelpunten worden eindeloos herhaald.
Het enthousiasme is aanstekelijk, maar voor mijn gevoel een beetje naïef. Chili speelde zondag inderdaad best mooi combinatievoetbal, maar ze lijken hier te vergeten dat Peru bepaald niet de sterkste tegenstander is. Het land staat laatste in de Zuid-Amerikaanse poule en mist zijn beste spelers vanwege een langdurige schorsing. Nadat een Peruviaan (of Peruaan? ik heb het Groene Boekje niet bij de hand) aan het begin van de tweede helft rood had gekregen (de scheidsrechter trok daarnaast zeven keer geel, dus zo ver zat ik er wat dat betreft niet naast), was de wedstrijd in feite voorbij.
Wat Chili écht kan, zullen we vanavond zien. Dan speelt ‘La Roja’ thuis tegen Uruguay. Dat land is een directe concurrent voor de vierde plaats (de eerste vier gaan direct naar Zuid-Afrika, de vijfde speelt een play-off). Wint Chili vanavond, dan heeft het een voorsprong van zes punten en kan het vast een hotel gaan boeken in Kaapstad of Pretoria. Met nog drie gemakkelijke thuiswedstrijden voor de boeg mag het dan niet meer mis gaan.
Zondag werd er op sommige pleinen al uitbundig feest gevierd, maar toen zijn we niet de straat opgegaan, omdat het ook de ‘Día del joven combatiente’ was. Die gaat traditioneel gepaard met straatgevechten tussen jongeren en de politie (dit jaar was het rustig, er viel geen enkele dode). Als de Chileense voetballers vanavond zegevieren, dan gaan we ons waarschijnlijk wel in het feestgedruis mengen.

Genoeg over het voetbal. Vandaag is mijn taalcursus begonnen. Dat is maar goed ook, want ik begin hartstikke lui te worden. De afgelopen dagen heb ik vooral liggen lamballen. Slechts twee wapenfeiten zijn de moeite van het vermelden waard. Het eerste is een bezoek aan de Cajón del Maipo. Dat is een vallei zo’n vijftig kilometer ten zuidoosten van Santiago. Hemelsbreed is de kloof vlakbij, maar het kostte me behoorlijk wat tijd om er te komen. Eerst zat ik drie kwartier in de metro, vervolgens meer dan anderhalf uur in een boemelbusje. Dan zie je pas hoe groot Santiago is. Ik zat al bijna een uur in het busje voordat ik de voorsteden uit was.
De kloof was de lange reis wel waard. Ik zal wat foto’s bijvoegen die ik er heb gemaakt. Ik liet me afzetten bij een privé-reservaat. Het was behoorlijk prijzig om er te lunchen en op het terrein te mogen wandelen, maar ik had niet de tijd om uit te zoeken of er nog andere toeristische infrastructuur was. Het was in ieder geval fijn om even uit te stad te zijn en in de bergen te klauteren.

Hét hoogtepunt van de afgelopen week was een bezoek aan een concert van Radiohead. In het vliegtuig op weg hier naar toe had ik gezien dat ze in Sao Paulo zouden optreden. Ik dacht onmiddellijk: misschien touren ze door Zuid-Amerika en komen ze ook in Santiago. Ik vroeg dat aan Leticia en ze wist direct te melden dat Radiohead de volgende week al kwam. Het was in Chili best groot nieuws, omdat de band hier nog nooit was geweest en de fans er al vijftien jaar naar uitkeken.
Bij een warenhuis in het centrum waren de kaarten voor het concert te koop. Buiten stond een lange rij. Ik moest zo’n anderhalf uur wachten. Ik raakte in gesprek met een Argentijnse jongen die helemaal dol werd bij het idee dat hij ein-de-lijk Radiohead zou kunnen zien. Hij was speciaal vanuit Mendoza, net over de grens, gekomen om een kaartje te kopen. Dinsdag kocht hij het ticket, waarvoor hij zes uur heen en zes uur terug reisde. Donderdag ondernam hij de trip opnieuw om het concert te kunnen bijwonen. Gelukkig voor hem en voor mij waren er nog kaarten beschikbaar. Voor omgerekend 35 euro mocht ik naar binnen.
Het concert vond plaats op de atletiekbaan naast het Estadio Nacional. Het was voor mij de derde keer dat ik Radiohead zag. Elke keer weer is het briljant. Nummers van de laatste cd, die ik niet zo mooi vond, bleken live ineens juweeltjes. Met een koor van 28.000 man in de koele avondlucht zachtjes Karma Police meezingen geeft een heel dikke laag kippenvel. Helaas speelden ze niet het nummer waar ik op had gehoopt, maar Creep als afsluiter van de avond maakte heel veel goed.

Ik heb nog een hele lijst met dingen waar ik over wil schrijven, maar ik heb me dit keer beperkt tot de actualiteiten. Een volgende keer meer over de taalcursus en het dagelijkse leven hier in Santiago.

Om iets van de lokale sfeer te proeven stuur ik een link mee naar een liedje dat Leticia de hele dag draait: http://www.youtube.com/watch?v=KCalvzS5DEU&feature=PlayList&p=880BFA18019615A0&playnext=1&playnext_from=PL&index=35. Tot slot een voorspelling voor vanavond: 2-1 voor Chili en een rode kaart.