Bliksembezoek

Als je er goed over nadenkt, is het gekkenwerk. Negen uur in de bus naar het zuiden, daar uitgeput in slaap vallen en de volgende avond 700 kilometer terug. Maar ja, Leticia wilde haar familie zien en wat spullen ophalen. Ik moest mee om aan de familie uit te leggen waarom die rare gringo naar Chili is gekomen (hoewel haar moeder die vraag vooralsnog angstvallig heeft vermeden). Langer dan een dag kunnen we hier niet blijven, want Leticia moet morgenavond werken in het hotel.
Gisteren zijn we apart naar Temuco gereisd. Leticia is 's ochtends direct na haar nachtdienst gegaan. Ik moest eerst naar de taalschool, want we hadden de uitreiking van de certificaten. Het goede nieuws is dat ik ben geslaagd. De score wordt uitgedrukt in een percentage. Ik had 99%, de bevestiging dat Sonia haar werk goed heeft gedaan en dat ik best een niveautje hoger had kunnen studeren. Het nadeel van die 99% is dat het een stuk lastiger is geworden om bij lastige vragen van Leticia of haar familie te doen alsof ik ze niet begrijp.

Die diplomauitreiking was trouwens wel grappig. Tegelijk met ons groepje kregen een stuk of vijftien Amerikaanse studenten hun certificaten. De bedoeling was dat iedereen voor de ceremonie wat te eten zou klaarmaken en dat zou meenemen. Gisteren bleek dat maar twee deelnemers daadwerkelijk zelf wat hadden bereid: de francaise Alexandra en ik. Toeval of niet, wij waren de enige twee Europeanen in het gezelschap. De Amerikanen kwamen collectief aanzetten met zakken chips, snickers en pakken koekjes.

Nu ben ik in Temuco, in vergelijking met Santiago een smerige, lelijke, armoedige provinciestad waar weinig te beleven valt. Eindelijk kan ik opgelucht ademhalen, want het smogniveau is hier een stuk lager dan in het noorden. Het grootste voordeel van deze flitstrip is dat de moeder van Leticia ons allerlei goed voedsel meegeeft. Ik moet nog zien hoe we vanavond alle potten honing en zelfgemaakte jam, dozen eieren, een verse kaas van twee kilo en een zak aardappelen meekrijgen, gezien het feit dat Leticia ook een berg kleren waar een weeshuis jaren mee zou zijn geholpen en paar schoenen 35 tot en met 48 wil meenemen.

Het varkensgriepvirus heeft op het moment dat ik dit schrijf Chili nog niet bereikt, voor zover bekend althans. Wel zijn er een stuk of dertig verdachte gevallen. Iedereen die hier op het vliegveld aankomt met een vlucht vanuit Mexico of de Verenigde Staten, wordt gescand. Het apparaat kan zien of je koorts hebt. Is je lichaamstemperatuur meer dan 39 graden, dan wordt je linea recta naar het ziekenhuis vervoerd, waar je in quarantaine gaat. Het lijkt me niet echt een waterdichte methode, maar ze nemen de ziekte hier in ieder geval bloedserieus.