Giftige steek

Ik dacht dat in Chili geen gevaarlijke dieren voorkwamen. Vooruit, er zwerven heel wat straathonden rond, maar de meeste daarvan kijken te lodderig uit hun ogen om met rabiës besmet te zijn. En in de bergen schijnen poema’s te zitten, maar die beesten zijn banger voor ons dan wij voor hen. Ik waande me veilig voor de lokale fauna. Tot eergisteren.

We lagen op bed in ons vakantiehuisje, zo’n 400 kilometer ten zuiden van Santiago. Het licht was al uit. Leticia bedacht zich ineens dat ze de wekker nog moest zetten. Haar telefoon lag in de badkamer aan de lader. Zuchtend kroop ik onder de wol vandaan en in het donker schuifelde ik door de kamer om het ding te pakken. Ik gaf het aan haar en wilde op de tast teruglopen naar mijn kant van het bed. Bij de eerste stap voelde ik een scherpe steek in mijn voet. Ik vloekte, want het deed flink zeer. Op de een of andere manier had ik direct het gevoel dat ik door een beest te grazen was genomen.
‘Doe het licht aan’, siste ik Leticia toe. Dat deed ze. ‘Wat was het?’ Ze kroop naar het voeteneind van het bed, bestudeerde de vloer en zei me doodleuk: ‘Een schorpioen’. Natuurlijk dacht ik dat ze met me liep te dollen of dat er iets aan haar ogen mankeerde. Ik zetten m’n bril op en toen – zo moet ik toegeven – schrok ik behoorlijk. Vijf paar poten, twee scharen en zo’n vrolijk omhoogstaande, puntige staart. Het was echt een schorpioen, op een halve meter van de plek waar ik m’n voet had bezeerd. Groot was het diertje niet, misschien was het een centimeter of vijf lang , maar dat stelde me niet gerust. Een woord schoot me onmiddellijk te binnen: gif!
Daar zat ik dan, in een houten hutje op tientallen kilometers van de dichtstbijzijnde dokter en bijna 80 kilometer van een stad met ziekenhuis, met wie weet een dodelijke schorpioenensteek in mijn voet. Mijn eerste gedachte was hoe ik op dat uur in godsnaam bij een dokter zou komen. Zou er voldoende tijd zijn voordat ik schuimbekkend en stuiptrekkend over de vloer van onze cabaña zou rollen? Konden we op dat moment misschien zelf iets doen? Uitzuigen! Natuurlijk, ik moest de wond zo snel mogelijk uitzuigen!
Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, aangezien het onheil in mijn voetzool was geschied en ik niet ben gezegend met het lenigste lijf. Ik wendde me tot Leticia. Aan haar de schone taak mijn leven te redden. Vrolijk keek ze er niet bij. Ze begon mijn voet minutieus te bestuderen. Nee, ze zag geen wond en kon dus ook niet gaan zuigen. Ik wees haar de plek aan waar het zeer deed, vlakbij mijn grote teen, maar nog altijd weigerde ze in actie te komen. Op zo’n moment wens je dat je een gehoorzame Thaise tegen het lijf was gelopen…

In plaats van het gif uit mijn lijf te zuigen, begon Leticia de vloer te onderzoeken op de plek waar ik me had bezeerd. Al gauw vond ze wat ze zocht. Met een opgelucht gezicht gaf ze me een vruchtje met scherpe stekels. Dat was waarschijnlijk die middag in onze sokken blijven haken toen we door het bos liepen en was op die manier ons huisje binnengekomen. Dat vruchtje was het ding waar ik was ingetrapt, niet de stekel van de schorpioen die een halve meter verderop zat. Ik weet niet waarover ze meer opgelucht was: over mijn gezondheid of over het feit dat ze niet aan mijn teen hoefde te slurpen.
Leticia slaagde erin een positieve draai te geven aan de situatie. Volgens haar was het maar goed dat ik in dat stekelige vruchtje was gaan staan, want anders was ik in het donker teruggesloft naar mijn kant van het bed en dan was de kans vrij groot geweest dat ik daadwerkelijk een voet op het geleedpotige monstertje had geplant. Op zich was het al een wonder dat ik op de heenweg niet op die schorpioen ben gaan staan.
Achteraf gezien had dat niet zo veel uitgemaakt, want ik lees op Wikipedia dat de meeste schorpioenensoorten geen mensen kunnen doden. Al had ik dat toen geweten, dan nog was ik niet akkoord gegaan met Leticia’s idee om ‘onze’ schorpioen vrij te laten uit het glas waarin we hem hadden gevangen (ze dacht dat het ongeluk zou brengen als hij zou stikken, omdat ze zelf schorpioen als sterrenbeeld heeft). Ik kon protesteren wat ik wilde, de volgende dag zou ik ontdekken dat ze, terwijl ik lag te slapen, was weggeslopen om het diertje buiten los te laten.

Laat ik tot slot terugkomen op het vorige blog. Mijn inspanningen hebben vruchten afgeworpen: het kleintje is terug in de hal van ons flatgebouw. Z’n vakantie heeft hem goedgedaan, want hij kijkt een stuk minder sip dan een maand geleden. Toen ik hem zei dat we hem hadden gemist, begon hij helemaal te stralen.