Aardbeving!

Vergeet de schorpioen. Ik heb net een aardbeving meegemaakt. Nog nooit ben ik zo bang geweest. Terwijl ik dit schrijf, zit ik na te trillen en niet alleen van de naschokken.

Ik werd rond half vier wakker. Na een paar seconden voelde ik hoe het bed trilde. ‘Hee, wat grappig, een aardbevinkje’, dacht ik. In de afgelopen maanden heb ik dat wel vaker meegemaakt. In het begin schrok ik er nog van. Ik herinner me dat ik een keer wakkerschoot en half in paniek tegen Leticia zei: ‘terremoto!’ Ze moest erom lachen. Het stelde helemaal niks voor. Ik raakte eraan gewend en begon het fascinerend te vinden om de kracht van de aarde te voelen.
Vannacht begon het als vrolijk gewiebel. Na een paar seconden hield het gewiebel op vrolijk te zijn. Wat mij betreft ging het iets te hard. Het getril zwol alleen maar aan. Ik verstijfde en klampte me vast aan de lakens. Het was doodstil, totdat dingen begonnen naar beneden te vallen. Ik hoorde glasgerinkel. Daar gaat het servies, dacht ik, gevolgd door: ‘het moet nu echt niet meer harder gaan trillen’. Dat ging het wel. Ik werd me pijnlijk bewust van het feit dat ik op de negende verdieping lag. Wat zou er eerder gebeuren: zou het plafond naar beneden komen of zou ik door de vloer heen zakken?
Ik denk dat het harde beven zo’n twintig seconden aanhield. Het waren de langste twintig seconden van m’n leven. Stilletjes smeekte ik dat het zou ophouden.
Dat deed het uiteindelijk. Ik dacht maar één ding: zo snel mogelijk weg hier. Ik schoot een broek en slippers aan, griste m’n sleutels van de tafel en liep struikelend en mezelf aan van alles stotend naar de deur. Het was pikkedonker, want natuurlijk was de stroom uitgevallen. Op de gang was gelukkig noodverlichting aan. De vloer lag vol pleisterwerk. De buurman kwam ook naar buiten. De buurvrouw stond in haar nachthemd achter hem. Ze maakte een wat verwarde indruk.
Ik nam de trap. Vanaf iedere verdieping stroomden bewoners naar beneden. Ze hadden hun pyjama aan of hadden een deken om zich heengeslagen.
Op straat was het donker en druk. Er hing stof in de lucht. Hier en daar lag pleisterwerk. Bij het licht van de maan haastte ik me naar het hotel waar Leticia werkt. Buiten stonden veel mensen. Ik noemde haar naam. Mensen wezen me naar binnen. Daar was ze de boel aan het organiseren. Ik was natuurlijk blij haar levend en wel te zien. Veel tijd voor een omhelzing was er niet, want zij had daar de leiding en moest van alles regelen bij het licht van mobiele telefoons en een zaklantaarn. Later hoorde ik dat ze met de rest van het personeel onder een deurpost had geschuild. Gasten waren schreeuwend naar buiten gevlucht, sommigen naakt.
Telefoons werkten niet. Alle kamermeisjes waren overstuur, onzeker over het lot van hun familie. Een van hen had radio op haar telefoon. We hoorden dat het epicentrum bij Concepción lag, 400 kilometer naar het zuiden. Een ander meisje begon te huilen. ‘Daar komt mijn familie vandaan’, snikte ze.
Ik kon in die chaos verder weinig doen. Toen iemand kaarsen had gevonden ben ik teruggegaan naar huis. In de hal van het gebouw was het chaos. Families probeerden er te slapen, omdat ze vanaf die plek snel naar buiten zouden kunnen vluchten. In ons appartement was het een puinhoop. Veel spullen waren op de grond gevallen. Wonder boven wonder was het afdruiprek vol serviesgoed net niet van het aanrecht gegleden. De schade viel sowieso mee, bleek bij nadere inspectie. Alleen de tv geeft geen beeld meer.
Toen ik weer wilde vertrekken, ging het licht aan. Ik besloot m’n computer aan te zetten om nieuws te zoeken op internet en een geruststellingsmailtje naar huis te sturen. Bij de eerste naschok kromp ik ineen, bang dat het getril verder aan zou zwellen. Dat deed het niet. Ook de tweede naschok bleef beperkt. Toch besloot ik dat ik geen minuut langer wilde blijven.
Ik keerde terug naar Leticia’s werk. Op straat kreeg ik voor het eerst het gevoel van anticlimax: er was maar weinig kapot. Hier in de buurt staan oude gebouwen die ik er altijd gammel vond uitzien, maar geen daarvan was ingestort. Op twee plekken was een waterleiding gesprongen, een paar takken waren van bomen geschud, er waren wat stenen van gebouwen gevallen, maar van Haïtiaanse toestanden was geen sprake. Verre van dat (terwijl ik dit tik vindt de heftigste naschok tot nu toe plaats; op de radio zeggen ze dat we kalm moeten blijven). Twee straten verderop waren zelfs helemaal geen gevolgen van de beving te zien. De bus reed nog gewoon voorbij. Dat vond ik bizar na wat ik hierboven heb meegemaakt: het ene moment denk je dat je gebouw gaat instorten, het volgende moment rijdt de bus voorbij alsof er niets gebeurd is.

Toch denk ik, nu ik de informatie hoor en lees, dat dit een vrij heftige ramp is. Niet in Santiago, maar wel in het zuiden. Nu is er al sprake van meer dan veertig doden en het contact met de zwaarst getroffen regio’s is nog niet eens gelegd. Er wordt zelfs gesproken over een tsunami, maar dat is nog niet bevestigd.
Inmiddels ben ik weer in onze flat. Erg rustig zit ik hier nog niet, maar ik kan moeilijk op straat gaan slapen. Slapen zit er voorlopig toch niet in. Hoe het ook zij, mijn vertrouwen in de ingenieurs die dit gebouw hebben ontworpen is de afgelopen uren flink gegroeid.