Nieuwe vrienden

De taalcursus begint de eerste vruchten af te werpen. In gesprekken met Leticia, aan het steeds geringere aantal strepen dat Sonia in mijn huiswerk zet en aan het feit dat ik de mensen op televisie en teksten van liedjes steeds beter versta merk ik dat ik langzaam maar zeker vorderingen maak. Zondag durfde ik het zelfs aan in het huis van Pablo Neruda (de beroemdste Chileense dichter, winnaar van de Nobelprijs voor de literatuur in 1971) een rondleiding in het Spaans te volgen. Vooruit, het feit dat die 1000 pesos goedkoper was dan de rondleiding in het Engels speelde ook een rol. Het bleek een doorslaand succes. Ik begreep zowat alles wat de gids zei en durfde af en toe vragen te stellen en opmerkingen te maken. Dat deed m’n zelfvertrouwen tot zulke grote hoogten stijgen, dat ik besloot de autobiografie van Neruda – uiteraard in het Spaans – aan te schaffen.
Tegelijkertijd lijkt mijn Spaans steeds minder op klassiek Castilliaans. Volgens Leticia begin ik namelijk meer en meer als een Chileen te praten. Zo slik ik de de s aan het einde van woorden in en vraag ik regelmatig ‘¿cómo estay? in plaats van ¿cómo estas? Ook gebruik ik om de haverklap het stopwoordje ‘poh’. Het betekent zoveel als ‘joh’. Rob, heb je de afwas al gedaan? – Ya poh. Ben je weer tot elf uur op bed blijven liggen? No poh.

Hoewel het niveau van mijn Spaans nog zeker niet om over naar huis te schrijven is, begin ik hier een sociaal netwerkje op te bouwen. Dat is fijn voor mij, maar ook voor Leticia. Zo is ze niet meer de enige persoon tegen wie ik kan praten. De mensen die ik via het taalinstituut ken, maken natuurlijk deel uit van mijn prille netwerkje. Over Sonia (die ongeveer zestig jaar oud is, waarmee ik hoop de Apeldoornse geruchtenmachine tot stilstand te hebben gebracht), Andrea, Alexandra, en Katrin heb ik de vorige keer al geschreven. Rosita, de koffiejufrouw, is toen onbesproken gebleven. Ze kijkt ontzettend vriendelijk, maakt in de pauze graag een praatje en zet nog goede koffie ook. Rosita heeft de bijzondere eigenschap dat haar leeftijd onmogelijk te schatten is. Op de eerste dag ving ik op dat ze het in een gesprek met iemand anders had over een baby, die vorige maand is geboren. Voor mij bleef onduidelijk of ze zelf een kindje had gekregen of dat haar dochter is bevallen. Ik sluit geen van beide mogelijkheden uit. Ik durf er niet naar te vragen, uit angst voor gek te staan.
Op het instituut hebben ook twee beginners les, een Oostenrijker en een Zwitser. In de pauze zitten ze gezellig Duits met elkaar te babbelen. Tja, zo leer je natuurlijk nooit Spaans. In de eerste dagen was de Oostenrijkse jongen alleen en toen maakte hij op mij een heel timide en neerslachtige indruk. Hij zat maar een beetje naar beneden te staren en als ik een gesprek met hem wilde voeren, leek hij werkelijk niets te begrijpen, hoezeer ik ook m’n best deed. Ik was dan ook stomverbaasd toen hij donderdag in de pauze probeerde op vrij agressieve wijze amandelen te verkopen aan de andere studenten. Hij bleek een handeltje te hebben opgezet. Zo probeert hij bij stoplichten de nootjes te verkopen aan automobilisten. Dat is een originele manier om hier de kost te verdienen. Die Oostenrijker is wat dat betreft ondernemender dan ik. Eerlijk gezegd zie ik mezelf niet op die manier lopen leuren, maar misschien heb ik ongelijk en is hij over vijf jaar de amandelmagnaat van Chili. Ik weet wel zeker dat ik dan beter Spaans spreek.
Waar was ik gebleven? O ja, bij mijn netwerkje. Dan mag ik Chely en Juan zeker niet vergeten. Chely is een vriendin van Leticia. Ze heet eigenlijk Marisely, maar dat wordt afgekort tot Chely. Zo wordt Leticia afgekort tot Letty en Rob tot ..., daar moeten we nog wat op bedenken. Maar goed, Chely woont en werkt in het zuiden van het land en was afgelopen week een paar dagen in Santiago om haar vriend Juan te bezoeken. Samen zijn ze bij ons op bezoek gekomen. Het werd laat en gezellig. Nadat ze aan die rare gringo gewend was, bleek Chely een pienter en geïnteresseerd meisje (ze is dan wel een paar jaar ouder dan ik, maar omdat ze zo klein is kan ik het niet helpen haar meisje te noemen). Juan had een briljante binnenkomst door Kuifje direct te herkennen van de poster die ik heb opgehangen, een kennersopmerking te maken over mijn rugbyshirt en waarderende geluiden te maken bij het zien van de muziekverzameling op mijn computer. Aangezien hij redelijk dicht bij ons woont, moeten we elkaar zeker vaker zien.

Tot mijn vreugde zijn de contacten met señora Maria, die wekelijks voor ons de was doet, inmiddels flink verbeterd. Voorzichtig kan ik haar achtjarige zoontje Alejandro tot mijn kring van vertrouwelingen rekenen. De eerste keer heb ik het met hem over zijn knikkerverzameling gehad, daarna zijn onze gesprekken nog verder de diepte in gegaan. Hij begroet me inmiddels steevast met een handdruk en noemt me zelfs al ‘tio’ (dat betekent oom; nu ik dit schrijf besef ik dat het op de argeloze lezer allemaal vrij verdacht kan overkomen). Afgelopen vrijdag pakte het manneke helemaal op eigen initiatief de twee zakken wasgoed op en droeg ze naar onze voordeur. Onderweg vroeg ik hem of de zakken niet te zwaar voor hem waren. ‘Nee’, piepte hij. Aangekomen bij ons appartementengebouw heb ik hem 100 pesos (zo’n 12 cent) gegeven voor zijn inspanningen. Ik was ervan overtuigd dat Alejandro in de wolken zou zijn met het muntje, dat hij het met glimmende oogjes in zijn spaarvarkentje zou stoppen en voor het slapengaan kort voor het welzijn van zijn tio zou bidden. Leticia hielp me uit de droom. Volgens haar is 100 pesos belachelijk weinig, zelfs voor een kind. Voor zo’n klusje kreeg zij 100 pesos toen ze klein was, en sindsdien is de peso vast wel vijf keer over de kop gegaan. We zullen zien of Alejandro de volgende keer weer met ons wasgoed gaat zeulen.

Ook tussen Bobby, de hond van señora Maria, en mij lijkt het goed te komen. De relatie was vanaf het begin enigszins gebrouilleerd, waarschijnlijk doordat ik per ongeluk op de poot van het beest ging staan. De volgende keren begon Bobby woest te blaffen zodra hij me zag. De laatste keer gaf hij geen kik en snuffelde zelfs vertrouwelijk aan m’n voet. Of ik aan die vriendschap veel ga hebben, weet ik niet. Het mormel hoestte namelijk lelijk. Ik kijk er niet raar van op als ik Bobby vrijdag voor het laatst heb gezien.

En dan heb ik op straat nog een goede vriendin ontmoet. Ze is zo’n zestig jaar oud, broodmager, heeft lang, geblondeerd haar met een strik erin en draagt doorgaans een legging. De eerste keer dat ik bij haar wortels en appels kocht, sprak ze me met een heel schattig stemmetje aan en noemde me ‘guapo’, ‘lindo’ en ‘bonito’, allemaal te vertalen als ‘knappert’. Klantenbinding of een teken dat brillen en contactlenzen hier niet in het ziekenfondspakket zitten, vroeg ik me af. Toch gaf haar benadering me een goed gevoel. Ik besloot direct voortaan al onze groenten en fruit bij deze mevrouw te gaan kopen. De volgende keren overlaadde ze me wederom met complimentjes. Uiteraard was ik erg tevreden over de service, totdat ik er achter kwam dat ze die woorden niet uitsluitend bij blonde gringo’s gebruikt, maar dat ze gezette, chagrijnig kijkende dames op leeftijd op dezelfde manier aanspreekt...

Voor de rest is luiheid nog altijd troef, buiten de lessen dan. Er is wel uitzicht op werk, als je het zo tenminste mag noemen. Een collega van Leticia heeft bij haar geïnformeerd of ik haar en haar man Engelse les zou willen geven. Bezorgd vroeg ze of ik daarvoor niet een astronomische prijs zou rekenen. Leticia zette direct hoog in: 2000 pesos (2 euro 50) per les!