Een nieuw huisje

Het is gelukt: we hebben binnen een week een nieuw appartement gevonden en de familie schimmel vaarwel gezegd. Mijn stemming is flink heen en weer geschommeld. Eerst was er blijdschap omdat we een nieuwe woning vonden, toen – na een grondigere inspectie van de aanwinst – chagrijnigheid. Nu begint de spijt langzaam plaats te maken voor tevredenheid.

Laat ik beginnen met de huizenjacht. Vorige week zondag gingen we gewapend met krant, pen en telefoon op pad, kriskras door Santiago. De appartementjes die we bezochten waren best aardig, maar steeds viel er wat op aan te merken. Het ene lag op een ongunstige plek, het volgende was nogal duur, het derde had een eigenaar die allerlei onmogelijke eisen stelde.
Bij de allerlaatste optie leken we eindelijk geluk te hebben: twee kamertjes, redelijke huur, in een levendige wijk, op een steenworp van Leticia’s werk, een aardige huisbaas en – last but not least – een pingpongtafel in de gemeenschappelijke ruimte. We moesten meteen beslissen, want er waren kapers op de kust. Gelukkig had ik wat geld op zak, zodat we de eigenaar een voorschot konden betalen om de boel vast te leggen. Opgelucht liepen we terug naar wat nog maar een paar dagen ons huis zou zijn.

Donderdagavond trof Leticia de eigenaar in het appartement om de formaliteiten af te wikkelen. Ik kwam wat later en had als verrassing pingpongbatjes en -balletjes meegebracht, in de overtuiging dat we alvast een potje zouden kunnen spelen. Toen kwam de eerste teleurstelling. Leticia had van de conciërge gehoord dat de tafel van een particulier was en dat hij niet was bestemd voor algemeen gebruik. Mijn gezicht betrok, helemaal toen ik de enorme vlek in het tapijt in de woonkamer zag. Hoe was het mogelijk dat we die over het hoofd hadden gezien bij ons eerste bezoek? Ineens herinnerde ik me dat de vorige bewoners al hun spullen midden in de kamer hadden opgesteld. Er waren meer tegenvallers. Zo ’s avonds leek het appartement ineens een stuk kleiner dan ik had gedacht. Qua uitzicht gingen we er ook al op achteruit. We keken tegen een spuuglelijke flat aan. De bewoners daarvan keken zo bij ons naar binnen en wij bij hen.

Nee, ik kan niet zeggen dat ik die eerste avond erg enthousiast was. Die indruk werd er niet beter op toen ik vrijdag overdag naar het appartement terugkeerde om het schoon te maken. Toen ik het eerste keukenkastje openmaakte, bleek dat ik waarschijnlijk de eerste persoon in minimaal twee jaar was die de poetsdoek ter hand nam. Een ranzige geur sloeg me in het gezicht. Met een schuurspons en liters Cif ben ik een halfuur in de weer geweest en toen was alleen nog maar dat keukenkastje toonbaar.
De klerenkast in de slaapkamer was er niet veel beter aan toe. Elke keer dat ik daar klaar was met een plank, zag mijn poetsdoek zwart. Ook de badkamer bleek een Augiasstal. Ik was nog niet begonnen met het uitmesten ervan toen het doortrekmechanisme van het toilet het begaf. Mijn humeur bereikte het absolute dieptepunt toen bleek dat het water in de wastafel nauwelijks wegliep.
Nu vergeet ik bijna de allerbelangrijkste reden voor mijn irritatie. Ik had vorige week eindelijk ontdekt hoe ik de Tour via internet kon bekijken. Ik stond ’s ochtends op, zette m’n computer aan en bekeek tijdens het ontbijt de beelden, luisterend naar Radio 1. Hoeveel beter kan het leven worden? De verhuizing maakte ruw een einde aan die droom. ‘Het overzetten van uw internet- en telefoonverbinding naar uw nieuwe adres kost tien tot vijftien werkdagen’. De Tour wacht op niemand en Parijs was ineens heel ver weg. Gekweld vroeg ik de Heer wat ik had misdaan dat hij zelfs de kleine geneugten des levens van me afnam.

Na die frustrerende eerste middag in het appartement volgde een uitputtende avond. We gingen direct na Leticia’s werk onze spullen verhuizen. Vier maanden geleden kwamen we hier allebei met twee tassen aan. Het is nauwelijks te geloven hoeveel rotzooi we sindsdien hebben verzameld. Geen paniek, Leticia zou via een collega van haar iemand met een busje regelen om ons te helpen.
Vrijdagavond keek ik uit het raam en zag het kleinste en gammelste busje van heel Santiago voor ons gebouw stoppen. Terwijl ik dacht: ‘het zal gvd toch niet’, stapte Leticia uit. Ze stelde me voor aan onze helper: een klein, trillend, oud mannetje. Dat kon er ook nog wel bij.
Als bezetenen begonnen we het busje vol te stouwen. De matrassen van het bed gingen op het dak. Ze staken aan beide kanten behoorlijk uit. Al gauw was het busje vol. Leticia en ik kropen achterin en over de allerslechtste straten van de stad reden we naar ons nieuwe onderkomen. Omdat de vering van het voertuig z’n beste tijd had gehad, was ieder hobbeltje voor ons een kwelling.
De volgende beproeving was het uitladen van de spullen, of beter gezegd: het naar boven brengen van de spullen. De eerste poging om de matrassen de lift in te manoeuvreren mislukte. ‘Jullie moeten met de trap gaan’, commandeerde de conciërge, bezorgd dat we zijn lift zouden slopen. Misschien wordt het tijd om te vertellen dat ons nieuwe appartementje op de negende verdieping is. Voeg daaraan toe dat een van de matrassen behoorlijk zwaar is en jullie begrijpen dat ik deze man opzichtig negeerde. Ruimtelijk inzicht is nooit mijn sterkste kant geweest, maar gelukkig heb ik iets opgestoken van zes jaar wiskunde. Met een beetje persen pasten de matrassen uiteindelijk in de lift en met een beetje wringen kwamen ze er ook nog uit.
De verdere details van de verhuizing zal ik jullie besparen. Laat ik alleen nog melden dat het oude mannetje uiteindelijk z’n waarde toch wist te bewijzen door het probleem van de borden, glazen en kopjes op ingenieuze wijze op te lossen en dat we tot diep in de nacht bezig waren met schoonmaken en opruimen. Uitgeput vielen we ten slotte in slaap.

Met al die inspanningen waren we er nog niet. Zaterdag was er weer werk aan de winkel. We moesten ons oude appartement namelijk nog netjes achterlaten. Omdat we geen gedonder wilden met de huismeester, die onze borg in z’n zak had, hadden we beloofd het beschimmelde gedeelte van de muur – zo’n vier meter breed – opnieuw te behangen. Leticia en ik hadden allebei geen ervaring met behangen, maar het resultaat was op het oog niet verkeerd. Het principe van slechts een gedeelte van de muur opnieuw behangen is natuurlijk belachelijk, omdat het kleurverschil tussen het oude en het nieuwe papier gigantisch is. Nou ja, dat is niet meer ons probleem.

Terug naar de kern van dit bericht: het nieuwe appartement. Ik was zaterdag behoorlijk nijdig. De verhuizing had een hoop tijd en energie gekost. Bovendien drong het tot me door dat we voor het nieuwe appartement weer nieuwe spullen zouden moeten kopen. Zo zitten er geen kookpitten in. Ook een tafel ontbreekt.
Zaterdag was ik er niet van overtuigd dat we er op vooruit waren gegaan. Ik had alleen oog voor de lasten van het appartement. Gelukkig biedt het ook lusten. Laat ik beginnen met de temperatuur. In het oude appartement stonden we ’s ochtends klappertandend op bij 11 graden. We moesten voortdurend stoken en een extra vest aantrekken en dan nog werd het zelden echt comfortabel. Hier hebben we ’s ochtends zon en wordt het heerlijk warm. ’s Avonds gaat het kacheltje even aan en is het in een mum van tijd behaaglijk. Het is zo lekker om het niet continu koud te hebben. Wel moet ik een kanttekening plaatsen. Het oude appartement was in de zomer heerlijk koel. Ik vrees dat we hier vanaf november wegdrijven.
Volgend voordeel: de ligging. We wonen nu middenin de Barrio Brasil, een wijk die de Lonely Planet beschrijft als een ‘charming old district’ (dat geleidelijk verpest wordt door projectontwikkelaars die er fantasieloze appartementengebouwen neerplempen; in zo’n gebouw wonen we, daar schaam ik me wel een beetje om). Om de hoek zitten allerlei restaurants en cafeetjes. Vlakbij is een sfeervol pleintje met – hoera, hoera! – pingpongtafels.. Leticia’s werk is twee blokken hiervandaan. Scheelt elke dag drie kwartier lopen. Het betekent ook dat ik in het weekeinde niet meer om half acht m’n bed uit hoef om haar op te halen en weg te brengen.
Ik zou bijna vergeten dat we nu ook heel dicht bij mijn ‘werk’ wonen. Ik geef namelijk sinds vorige week les op het instituut waar ik Spaans studeer. ‘Profesor Rob’ geeft Engels op beginnerniveau aan een paar Chileense meiden. Het is maar twee avonden per week en het verdient geen drol, maar het geeft me in ieder geval wat te doen. De eerste keren vond ik het erg leuk. Het enige probleem is dat de opkomst nogal mager was. Als één meisje wegblijft (dat kan niks met mijn lessen te maken hebben, want ze heeft me nog nooit gezien), bestaat het risico dat de hele cursus wordt geschrapt. De volgende keer weet ik meer daarover.

Het middenstuk van dit blog was een soort privé-klaagmuur. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de meeste problemen van dit appartement inmiddels zijn opgelost. Leticia heeft de badkamer met chloor onder handen genomen. De ruimte ziet er nu weer uit als nieuw. De vlekken op de vloer zijn bedekt door een tapijt. We hebben een goedkoop kooktoestel op gas aangeschaft. En, het belangrijkste van alles, mijn gebeden zijn verhoord. Verrassend snel zijn ze internet komen installeren. Maandag was een rustdag, dus de Tourkaravaan is maar een dag zonder mij door het Franse land getrokken.
Het allermooiste is dat we nu ineens over kabeltelevisie beschikken. Normaal gesproken moet je daar maandelijks diep voor in de buidel tasten, maar wij hebben het op een originele manier bijna voor niks. Voor de veiligheid zal ik er niet te veel over uitweiden. Laat ik alleen zeggen dat corruptie niet perse iets negatiefs is. Nu hebben we het hele pakket: van BBC World en CNN tot filmkanalen en een hele batterij sportzenders. De keerzijde is dat dat waarschijnlijk niet zo goed is voor mijn integratie in de Chileense maatschappij. Soit. Op deze manier kom ik de winter wel door.