Peru en de dood van het zwijn

Het varken is dood. Dat is mijn schuld. Indirect weliswaar, maar toch kan ik niet ontkennen dat het arme beestje door mijn toedoen het loodje heeft gelegd. Het is het slachtoffer geworden van mijn reisdrift. Niet alle slachtoffers zijn onschuldige slachtoffers, maar ik kan in de verste verte niet bedenken waarin de verantwoordelijkheid van dit dier zit.

Zaterdag vertrek ik naar Peru voor een reis van drie weken. Ter verdediging: het initiatief is niet van mij uitgegaan. Eind april polste Toine me voor een trip naar Peru. Toine is een oud-studiegenoot, beter bekend als de man die de Vughtse politiek heeft verrijkt met het fenomeen Twitter (en niets in dat dorp is meer hetzelfde…; zie http://twitter.com/TvdVen). In het pre-Leticiatijdperk bezochten we samen Rusland, de Baltische staten, Slovenië en Limburg. Die trips verdienden zonder uitzondering het predikaat ‘legendarisch’. Toen al droomde hij over een bezoek aan het Incarijk. Ik droomde met hem mee.
De jaren verstreken. Door allerlei omstandigheden kwam het maar niet van de reis naar Peru. Het plan raakte in de vergetelheid, tot Toine het stof eraf blies. Hij had zijn agenda bestudeerd en ontdekt dat hij in augustus drie weken vrij had. Het zou wel eens de laatste keer kunnen zijn dat zo’n gelegenheid zich zou voordoen. Omdat hij een tolk Spaans nodig had, wendde hij zich tot mij. Ik zat immers vlakbij Peru en had zeeën van tijd.
Ik moet toegeven dat ik enthousiast reageerde op het voorstel. Dat enthousiasme bereikte in juni een hoogtepunt, toen ik me ging verdiepen in Peru. Ik las bergen informatie over de toeristische trekpleisters, bestudeerde busschema’s, zocht vluchten bij verschillende maatschappijen. We bestookten elkaar zowat dagelijks met lange mails waarin we plannen smeedden en elkaars voorstellen becommentarieerden.

Wat mij betreft waren er twee mogelijke beren op de weg: Leticia (ik moet toegeven dat de metafoor ‘beren’ in relatie tot haar ongelukkig is gekozen) en een baan. Leticia bleek niet zo’n probleem. Ze zag aan mijn enthousiasme hoe graag ik deze reis wilde maken. Ze begreep dat ik na maanden min of meer stilzitten weer eens in beweging wilde komen. Bovendien wist ze dat ik in augustus sowieso Chili even zou moeten verlaten om mijn visum te verlengen.
De zoektocht naar werk vormde een groter obstakel. Vanaf het begin heb ik duidelijk gesteld dat ik niet zou gaan als ik een behoorlijke baan zou vinden. Hier een leven opbouwen gaat voor een plezierreisje.
Het doorgaan van de reis werd daardoor afhankelijk van mijn succes op de arbeidsmarkt. We moesten een deadline stellen, omdat Toine niet eeuwig kon wachten met het boeken van een vlucht. Op 10 juli zouden we de knoop doorhakken.
Het toeval wilde dat net voor de 10de veruit de beste vacature tot nu toe voorbijkwam. Een tijdschrift zocht een journalist die in het Engels kon schrijven. Ik deed natuurlijk erg m’n best op de sollicitatie. Ik sprak met Toine af dat we zouden wachten met boeken totdat ik duidelijkheid zou hebben over die baan.
Een week na het versturen van mijn cv kreeg ik telefoon van een P&O-mevrouw van het tijdschrift. Of ik die avond een journalistieke test kon doen. Natuurlijk. Heel graag zelfs. Zo’n test bood me de kans mezelf te bewijzen, een kans die ik hier in Chili nog niet eerder had gehad. Bovendien had ik in Nederland buitengewoon goede ervaringen met zo’n soort test opgedaan.
De proeve van bekwaamheid werd me per e-mail toegestuurd. Ik had twee uur de tijd om tien vragen over Latijns-Amerika te beantwoorden, tien economische berekeningen uit te voeren en in het Engels drie artikelen op basis van persberichten te schrijven. Twee uur lang zat ik als een dolle aap te zoeken, te lezen en te tikken. Over het resultaat was ik niet helemaal tevreden. Ik had de test niet volledig afgekregen, twee berekeningen snapte ik niet en de artikelen waren – mede door de tijdsdruk –bepaald niet briljant. Aan de andere kant had ik niet het idee dat ik het helemaal had verknoeid. Ik achtte het niet onmogelijk dat ik bij de kandidaten zou zitten die zouden worden uitgenodigd voor een gesprek.

Een week lang bleef het stil. In Nederland zou je daar niet van wakker liggen, maar voor Chileense begrippen is een week lang. Sollicitatieprocedures worden meestal met een noodgang doorlopen. Ontslagprocedures ook, maar dat terzijde. Ik werd wat ongeduldig, want de tijd begon te dringen met het oog op de Peru-plannen. De prijzen van de vluchten gingen langzaam maar zeker de hoogte in.
Om een einde te maken aan de onzekerheid, stuurde ik een nette e-mail met de vraag wanneer de resultaten bekend zouden worden. Ik kreeg geen antwoord. Twee dagen later ging ik bellen, naar het vaste en het mobiele nummer van mijn contactpersoon. Ik kreeg steeds een antwoordapparaat aan de lijn. Iedere keer dat ik het bandje hoorde, werd ik linker. Ik heb vier uur van mijn tijd geïnvesteerd in die sollicitatie, dan kunnen ze me toch op z’n minst laten weten dat ze ‘een andere kandidaat hebben gevonden die beter in het profiel past’?
Vrijdag was de maat vol. De hoop op de baan was tot heel dichtbij het nulpunt gezakt. Ik had geen zin om met de ‘suckers payoff’ te blijven zitten: geen baan en geen Peru. ‘We gaan’, was mijn boodschap aan Toine. Godzijdank was er voor hem nog een betaalbare vlucht beschikbaar. En dus stappen we zaterdagochtend allebei in het vliegtuig – hij op Schiphol, ik in Santiago. ’s Middags ontmoeten we elkaar in Lima. In drie weken willen we in ieder geval de hoogtepunten van het midden en zuiden van het land zien. Dat wordt aardig doorpezen.

Leticia heeft een dubbel gevoel over de reis. Aan de ene kant is ze blij dat ik een wens in vervulling zie gaan en dat ik een tijdje uit de routine van het huis – inclusief de licht frustrerende zoektocht naar een baan – weg ben. Aan de andere kant vindt ze drie weken lang en is ze bang dat ze me gaat missen. Of misschien overdrijft ze zodat ik meer troostcadeaus voor haar meebreng. In ieder geval heeft ze haar moeder uitgenodigd om haar een weekje gezelschap te houden. Als Leticia werkt, kan moeders lekker shoppen in de grote stad. Een win-winsituatie voor beiden.
Haar moeder stribbelde aanvankelijk tegen. Ze had sinds kort een varkentje, dat ze flink vertroetelde. Wie zou voor het beest moeten zorgen als zij in Santiago zat? Het dier meenemen naar de grote stad was geen optie. Nu heeft ze besloten dat ze komt en het varkentje toch meeneemt. Voor de helft dan. In plastic zakken. Een vriendelijke buurman heeft het zwijntje geslacht. Schoonmoeder neemt een deel van het vlees mee naar Santiago. Geen idee waar we het moeten laten, want onze koelkast is nogal klein. Dat probleem lossen de dames samen maar op. Tegen die tijd zit ik in Peru.