WK-koorts

Helaas, we hebben verloren. Brazilië was te sterk voor onze jongens. Ik ben de hele dag chagrijnig geweest en ik kan geen andere reden bedenken dan de pijnlijke nederlaag van gisteravond.
Ik was van plan een juichverhaal te schrijven over de plaatsing voor het WK en de renaissance van het Chileense voetbal. Die beschouwing moet een maandje wachten. In oktober moeten we het ticket voor Zuid-Afrika binnenhalen. O sorry. Ik vergeet bijna de voetbalhaters te vertellen dat ze kunnen stoppen met lezen. Volgend blog beter.

We hadden natuurlijk al gekwalificeerd moeten zijn voor het WK. Dan had ik me drie maanden lang kunnen verheugen op de loting, in de hoop dat we bij Nederland in de poule zouden komen. Als we zaterdag hadden gewonnen van Venezuela hadden we op 29 punten gestaan en was er geen vuiltje aan de lucht geweest. Iedereen was ervan overtuigd dat we die Venezolanen zouden oprollen, zeker toen onze back Arturo Vidal na elf minuten raak kopte. Maar na die treffer ging niets meer goed bij Chili. Twee blunders in de verdediging later stond Venezuela met 2-1 voor. Die lui waren wel verdomd effectief, want in de hele wedstrijd zijn ze misschien drie keer in de buurt van onze keeper geweest.
In de rust was het akelig stil in de kroeg waar we de wedstrijd keken. Het werd pas weer gezellig toen Rodrigo Millar gelijkmaakte. Chili was in de tweede helft heer en meester, maar onze spelers hielpen de mooiste kansen om zeep. In de allerlaatste minuut van de blessuretijd ging sterspeler Alexis Sanchez binnen de zestien onderuit. Niks aan de hand, vond de scheidsrechter. Ik dacht in eerste instantie dat hij gelijk had, maar uit de herhaling bleek dat het een duidelijke overtreding van de Venezolaan was.
Zaterdag maakte niemand zich druk over die niet gekregen penalty. De resultaten van de andere wedstrijden waren immers gunstig voor Chili en we zouden ons toch wel plaatsen, was de teneur. Ik hoop niet dat het een duur foutje wordt van die Boliviaanse arbiter.

Voor de wedstrijd tegen Brazilië waren de Chilenen heel optimistisch over hun kansen. La Roja presteert immers heel goed in uitwedstrijden. Brazilië was maar op halve sterkte en zou niet zo gemotiveerd zijn, omdat het al geplaatst was.
Leticia en ik keken de partij in een studentencafé dat beduidend sfeervoller was dan de tent waar we zaterdag zaten. Het opwarmertje was drie kwartier leedvermaak bij de tweede helft van Paraguay-Argentinië. Ze vinden de Argentijnen hier maar een arrogant volkje en denken dat een WK-loze zomer de buren misschien wat bescheidener maakt. Elke keer als de getergde kop van Maradona in beeld kwam, ging hoongelach op. Misschien kan ik dat shot gebruiken in de clip van mijn toekomstige hit ‘Ohne Argentinien fahren wir zur WM’.
Tijdens de wedstrijd in Asunción zaten wij te genieten van onze chorrillana, de ideale makker bij een goede partij voetbal. Men neme een berg friet en bedekke deze met stukken vlees, worst, uien en gebakken eieren. Twee vorken erbij en prikken maar.

Tevreden met het verlies van Argentinië en voldaan van de chorrillana schakelden we over naar Brazilië. Meteen werd het ‘Vamos, vamos Chilenos’ (esta noche tenemos que ganahahahar) ingezet. Daarna kwam de nationale strijdkreet. Iemand roept C-H-I (see-ache-ie), waarop iedereen antwoordt met ‘chi!’. L-E (elle-ee), ‘le!’. En dan met z’n allen: chi-chi-chi, le-le-le, viva Chile!’ Tjonge, wat hadden we er een zin in.
Dat optimisme bleef zo’n drie minuten overeind. Toen staken de Brazilianen voor het eerst de middenlijn over en was het zweten geblazen. Eigenlijk was het verbazingwekkend dat het een half uur goed ging. Nou ja, goed. Onze centrale verdediger Waldo Ponce trok de doorgebroken Julio Baptista onderuit maar de scheids had net op dat moment een probleem met z’n contactlens.
Maar hoewel we met z’n elven op het veld bleven, was er geen houden aan. Onze doelman Raul Bravo – deze zomer door de Chileense media in verband gebracht met Barcelona en Real Madrid, maar dat zegt meer over de Chileense media dan over Raul Bravo – had niet z’n beste dag. Na 32 minuten bleef hij bij een hoge voorzet angstig in z’n goal staan, waardoor Nilmar van dichtbij 1-0 kon maken. Tien minuten later zat iedereen er heel bleekjes bij. Brazilië was net op 2-0 gekomen na amateuristisch uitverdedigen van Chili. Als het maar geen monsterscore wordt, dacht ik op dat moment.

Hoe kan een wedstrijd kantelen. Ik had al ruimte voor mezelf gemaakt om in de rust naar de wc te rennen toen Alexis Sanchez de bal aan de rechterkant van het veld ontving. Hij trok naar binnen, gleed een Braziliaanse verdediger voorbij, wilde er nog een passeren en werd onderuit geschopt. Pienantie!, schreeuwde ik. Geinig hoe je in momenten van opwinding teruggrijpt naar je moederstaal (vanmiddag weer, toen Leticia de deur tegen m’n hoofd aan sloeg; gelukkig spreekt ze geen Nederlands). Hoe het ook zij, de scheidsrechter stond dit keer wel op te letten en wees naar de stip.
Als Nederlander breekt je op zo’n moment onwillekeurig het zweet uit, maar dat is hier niet nodig. Wij hebben namelijk de fopspeen. Eigenlijk heet hij Humberto Suazo (trouwens een prachtige tip voor als je nog een jongensnaam zoekt), maar iedereen noemt hem ‘chupete’, fopspeen. Waarschijnlijk komt dat door z’n kale kop met daaronder een grappig rond gezicht. Hij mag er dan geinig uitzien, Humberto schoot de bal akelig hard in de kruising. 2-1 en we leefden weer. Het C-H-I klonk weer strijdlustig.

De tweede helft was koud begonnen of Brazilië was gereduceerd tot tien – verdediger Melo schopte Alexis Sanchez ongenadig lomp in z’n kruis – en we stonden weer gelijk. Mijn favoriete Chileense speler Jean Beausejour – al was het maar omdat niemand hier z’n naam fatsoenlijk kan uitspreken – gaf voor, de fopspeen volleerde raak. Gekkenhuis. Leticia en ik moesten onze drankjes snel vastgrijpen om ze niet over ons heen te krijgen. ‘Vamos a ganar’ (we gaan winnen) werd met vers elan ingezet. We zouden Brazilië voor het eerst gaan kloppen en ons nog die avond kwalificeren voor het WK, daar was iedereen van overtuigd.

Misschien had het beter 2-0 kunnen blijven. Door de hoop die we twintig minuten lang koesterden smaakt de nederlaag extra bitter. Chili slaagde er na de gelijkmaker niet in ook maar één fatsoenlijke aanval op de mat te leggen. De eerste keer dat de Brazilianen naar voren gingen, was het raak. Het was het begin van een catastrofale fase. Twee minuten later stond het 4-2. Dat op zich was al erg, maar nog erger is dat direct na de vierde goal Sanchez z’n tweede gele kaart kreeg. Het was kinderachtig en onterecht – de eerste gele kaart kreeg hij na vermeend simuleren van een blessure, terwijl hij op z’n bek was geslagen door een Braziliaan die misschien wel rood had moeten krijgen –, maar de gevolgen zijn desastreus. De rode kaart betekent namelijk dat Sanchez, zonder twijfel onze beste man, in de laatste twee wedstrijden hoogstwaarschijnlijk geschorst is. Ik denk dat het zonder hem lastig wordt in die cruciale duels.

Volgende maand speelt Chili eerst uit tegen Colombia en vervolgens thuis tegen Ecuador. We staan er nog steeds heel goed voor in de kwalificatie. La Roja staat derde met 27 punten. De beste vier gaan rechtstreeks naar het WK, nummer vijf speelt een play-off met de nummer vier van Noord- en Midden-Amerika. Onze concurrenten zijn Ecuador (23 punten), Argentinië (22), Uruguay (21) en Venezuela (21). Plek vijf kan Chili bijna niet meer ontgaan, maar het idee is natuurlijk bij de beste vier te eindigen.
Voor de afgelopen speelronde werd hier in commentaren gejuicht dat we eindelijk niet meer de rekenmachine nodig zouden hebben. Inmiddels is het ding toch weer uit de kast gehaald. Tientallen scenario’s zijn denkbaar. Eén overwinning is genoeg, net als een gelijkspel tegen Ecuador. Er zijn zelfs scenario’s waarin Chili twee keer verliest en zich toch rechtstreeks plaatst.
Hoewel de cijfers in het voordeel van La Roja spreken, wordt er steeds meer getwijfeld. Ik heb sinds dat stomme gelijkspel tegen Venezuela ook de zenuwen gekregen. Stel dat Chili in Colombia verliest of gelijkspeelt en Argentinië en Ecuador winnen hun twee wedstrijden. Dan mag Chili in de laatste wedstrijd niet verliezen van Ecuador. In zo’n laatste duel, met alle druk die erbij komt kijken, kunnen de raarste dingen gebeuren. Dat argument geldt trouwens ook voor Argentinië. Diego en z’n mannen hebben het de volgende ronde gemakkelijk – thuis tegen het al lang uitgeschakelde Peru – maar ze moeten in de slotronde op bezoek bij Uruguay. Of dat spannend wordt hangt weer af van de wedstrijd tussen Ecuador en Uruguay. Verliezen de Uruguayanen in de ijle lucht van Quito, dan zijn ze helemaal uitgeschakeld en staat voor hen in de laatste wedstrijd niets meer op het spel. Halen ze een punt, dan gaat Argentinië een heel heet avondje tegemoet in Montevideo.

De moraal van dit verhaal: het is hier in Zuid-Amerika ongelofelijk spannend, veel mooier dan in Europa met al die voorspelbare wedstrijdjes (Tsjechië-San Marino, Duitsland-Azerbeidzjan, Spanje-Estland; wie zit nou wie voor de gek te houden?). Ik zou zeggen: kies een favoriet en volg de ontwikkelingen in de laatste ronden.