Jullie zijn een plaag!

Was getekend: Leticia. Met ‘jullie’ bedoelde ze ons Nederlanders. Ik kan haar geen ongelijk geven. Hoewel: Wikipedia geeft als definitie van plaaginsect dat het ‘schadelijk is voor de mens’. Zo ver wil ik niet gaan. Laat ik me beperken dat Nederland dezelfde neiging heeft als onkruid: het woekert voort en je komt het op de gekste plaatsen tegen.

Zit je rustig op de hometrainer in de sportschool, komt Ali B ineens voorbij op de tv. Dan pas valt het TMF-logootje bovenin beeld op. We lopen over straat, rijdt er een vrachtwagen langs met een container waarop in koeienletters ‘Rotterdam’ staat. In de krant verschijnt de ene week een reportage over Den Haag, de week erna een groot artikel over het Amsterdamse filiaal van de Hermitage, weer een week later een achtergrondverhaal over de aankoop van afgedankt Nederlands legermaterieel. De supermarkt ligt vol producten van Unilever, op tv is reclame voor ING, in de café’s schenken ze Heineken, Philips figureert prominent in elektronicawinkels. Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.

Een tijd geleden maakten we een boottocht in de haven van San Antonio. Daar lag een marineschip. Hebben jullie vast van ons gekocht, zei ik tegen Leticia. Dat bleek onjuist. De gids wist ons te vertellen dat het een Brits fregat was. Leticia gaf me een por. Nog geen vijf minuten later voeren we langs de grootste hijskraan in de haven. Een prachtig staaltje techniek, pronkte de gids. Het ding was trouwens geïmporteerd uit Holanda. Triomfantelijk gaf ik Leticia een por terug.

Twee weken geleden hoorde ik een bekend geluid. Ik rende naar het raam en ja hoor, daar kwamen twee F16’s overgieren, aan het oefenen voor de militaire parade. Wat heb ik die dingen vroeger vervloekt als ik met mijn kussen over m’n hoofd lag. Dinsdagavond vlogen ze op Volkel en dan deed ik geen oog dicht tot de herrie was afgelopen. Nederland heeft inmiddels een deel van die lawaaimachines verkocht aan .... Chili! Vijftien jaar later en 15.000 kilometer verderop word ik godverdomme door dezelfde vliegtuigen lastiggevallen.

Zelfs als je het helemaal niet verwacht, ontkom je niet aan Holanda. Vorige week zat ik het grote debat tussen de presidentskandidaten te kijken. Het zou gaan over zuiver nationale onderwerpen als het onderwijs, de gezondheidszorg en de belastingen. De discussie was nog geen twee minuten aan de gang of het was al raak. Een van de kandidaten vertelde dat hij in de krant had gelezen dat in ‘Holanda’ acht gevangenissen gesloten werden bij gebrek aan criminelen. Een tekort aan criminelen! Om dat goede voorbeeld te volgen zouden we volgens de kandidaat, een ouderwetse socialist, een einde moeten maken aan de schrijnende sociale ongelijkheid in Chili.

Niet verrassend is dat ‘Holanda’ het vaakst opduikt in het voetbal. Als ik een van onze sportzenders opzet, is de kans groot dat er een Europese partij aan de gang is met een Nederlander erbij. Elke zondag wordt zelfs een Nederlandse wedstrijd live of integraal uitgezonden. Die wordt dan door een stoere mannenstem aangekondigd, zodat het lijkt dat de partij er werkelijk toe doet: ‘hoy, fútbol holandés’. De teloorgang van de Nederlandse competitie is hier blijkbaar nog niet doorgedrongen.
Los van de huidige Nederlandse competitie kom je voortdurend verwijzingen naar het Nederlandse voetbal tegen. Toen Universidad de Chile kampioen werd, stond in de krant een groot artikel over de trainer, een Uruguayaan die roeping kreeg toen zijn land op het WK van 1974 werd ‘vernederd’ door Holanda. Een Chileen maakt het winnende doelpunt en gaat uit zijn dak, de commentator wijst er droog op dat hij geen Van Basten is. De Chileense bondscoach – overigens een Argentijn – is groot fan van Van Gaal.
Op onze jungletocht in Peru zagen we een oerwoudbewoner lopen in een op het eerste gezicht bekend shirtje. Toen we hem inhaalden en het tricot goed konden zien, bleek mijn vermoeden juist. Nog nooit een blanke gezien, maar wel in zo’n Mokums vod rondlopen. Ik kreeg een stuk meer respect voor de conquistadores, die dat soort lui genadeloos aan hun lans regen. Een dag later, nog dieper het oerwoud in, ebde mijn woede weg. Toen kwamen we een ‘local’ tegen die in een PSV-shirtje liep. Een wat rafelig shirtje weliswaar, maar toch. Of hij de magie van zijn kleding doorhad, weet ik niet, want toen ik m’n duim opstak en ‘bueno, bueno’ riep, keek hij me dommig aan.

Het ergste van alles – en dat ontlokte hoogstwaarschijnlijk die zucht bij Leticia – is dat ik niet kan nalaten haar er elke keer op te wijzen dat iets ‘Holandés’ is. Tot vervelens toe. En als iets niet Nederlands is, dan lul ik er wel een verhaal omheen dat uiteindelijk toch bij Holanda uitkomt. Ronaldo? Die heeft nog in Holanda gespeeld. Fietspaden? Die hebben we in Holanda veel meer en ze zijn veel beter. Je struikelt hier over de Chinese restaurants, maar in Holanda hebben we er ook veel. Knap hoor, Fernando González in de halve finale van Roland Garros. Maar weet je, een paar jaar geleden heeft een holandés de finale van dat toernooi gehaald. En een andere holandés heeft zo’n groot tennistoernooi een keer gewonnen. Dat is Marcelo Rios nooit gelukt.
Wat zou het zijn? Chauvinisme, dat na zo’n lange tijd in het buitenland opborrelt? Of begin ik Holanda stiekem te missen?