Cultuurshock

Drie dagen ben ik nu in Bankok en ik vond het tijd om enkele ervaringen met de wereld te delen. Laat ik beginnen met de reis hier naar toe. Het vliegtuig was vooral toegerust op de spleetogige medemens. Het aanbod aan entertainment was grotendeels Aziatisch, bij de inrichting was geen rekening gehouden met passagiers langer dan 1 meter 75. Ik kon m’n benen bijvoorbeeld niet kwijt onder het uitklaptafeltje. Even gloorde er hoop toen de purser op bezoek kwam. Had hij de benarde toestand waarin ik verkeerde opgemerkt en wilde hij me een vrije stoel in de first class aanbieden? Helaas, hij wilde alleen weten wat couscous is. Waarschijnlijk was hij op mijn intelligente uitstraling afgekomen, maar ik kon hem niet vertellen wat het Engelse woord voor gierst is. Bij aankomst was de opluchting groot toen mijn rugzak van de bagageband kwam rollen en toen ik zonder problemen door de douane ging (gelukkig geen Pedro Ruisling-taferelen).

Bankok is een atoombom op de zintuigen. De stad grijpt je bij de eerste kennismaking bij de keel. Mensen, tempels, winkels, stalletjes, het is met de camera niet bij te houden. Op de markt van Chinatown ben ik niet eens begonnen met fotograferen. Op de momenten dat ik het toestel in de aanslag had, diende zich ergens anders een nog mooier plaatje aan. Een videocamera was handiger geweest, ook omdat je daarmee de geluiden van de stad kunt opnemen. De lucht is gevuld met het geknetter van de tuk-tuks, getoeter, begroetingen van verkopers en de gebeden van boeddhistische monniken. Als het mogelijk was geuren op te nemen, zou het apparaat waarschijnlijk op hol slaan. De geuren van specerijen, geroosterd vlees, stinkend water en mensenlijk zweet verdringen zich voor de neusgaten en vechten met de uitlaatgassen om erin binnen te dringen. Zo mogelijk nog scherper is de smaak van Bankok. Wie bij een van de talloze etensstalletjes wat te eten halt, moet ervoor zorgen dat hij bluswater bij de hand heeft. Mij eerste aankoop bij zo’n kraampje was een in stukken gehakte ananas. De eerste happen waren hemels, maar halverwege het zakje voelde ik opeens hoe mijn tong begon te prikken. Met iedere hap werd het erger, tot het ronduit pijn begon te doen. Na het drinken van een halve liter water was het ergste leed over. De laatste resten ananas verdwenen met een vrolijk ‘toedeledokie’ in de vuilnisbak. Het laatste zintuig, de tast, wordt beheerst door een ding: de vochtige hitte. Door de klamme warmte breekt het zweet je binnen een paar minuten uit. Veel drinken en douchen dus. Een groot gedeelte van de dag schijnt bovendien de zon, waardoor ik al een beetje verbrand ben. Gelukkig heeft mijn kamer airco, al ben ik nog aan het stoeien om het ding op de juiste stand te krijgen.

Alleen reizen is geen probleem, want je maakt hier razendsnel nieuwe vrienden. Ik heb al heel veel Thai de hand geschud en iedereen is geinteresseerd in waar ik vandaan kom en waar ik naar toe ga. En ik heb nog nooit zo veel jonge vrouwen gezien die in de bar een drankje met me willen drinken.
Okay, nu even serieus. De Thai zijn een volk dat zich gemakkelijk laat haten. Na een uurtje in de stad kon ik de opdringerige tuk-tukbestuurders met hun valse glimlach wel schieten. Dat werd er niet beter op nadat ik me had laten verleiden een rondrit te maken met een van hen. Ik dacht dat ik m’n zaken goed voor elkaar had, maar na de tweede tempel bracht mijn chauffeur, Joe, me onder valse voorwendselen naar een confectiekledingwinkel, inclusief bewakers om de deur achter je in het slot te gooien. Toen ik weigerde naar binnen te gaan, werd Joe boos en gooide me uit z’n voertuig.

Gelukkig is mijn beeld van de Thai inmiddels wat bijgesteld. Sommige mensen vinden het echt leuk – en niet alleen lucratief – om een praatje met je te maken. Bij de meeste verkopers is een vriendelijke afwijzing met een glimlach voldoende om duidelijk te maken dat je niks wilt. Voor de zwaardere gevallen is er de stoicijnse blik en voor de die-hards die van geen ophouden weten, is er het strenge gezicht en de zin : ‘I think I made myself perfectly clear.’ Als je besluit wat te kopen, lijken de verkopers oprecht blij, wat je een goed gevoel geeft. De Thai zijn bovendien behoorlijk behulpzaam. Toen ik besloot een boottocht van 800 bath (ca. 17 euro) niet te maken, wees de man achter de balie me op de openbare watertaxi. Die kostte maar 13 bath (30 eurocent)! De conductrice op de boot gaf me bij het uitstappen een flinke duw. Alsof ik niet in staat zou zijn over een gat van 30 centimeter te stappen!

Wat hier heel opvallend is – en zelfs een beetje eng – is de adoratie voor de koning. Overal hangt zijn portret, niet alleen in, maar ook op gebouwen. Het nationale museum was een grote lofzang op het koningshuis. De geschiedenis van het land werd gereduceerd tot een aaneenschakeling van grote werken van de koningen. Minder fraaie episodes, zoals de dubieuze rol van Thailand in de Tweede Wereldoorlog, waren weggemoffeld. Tragisch dieptepunt was een lijstje waaruit het ‘genius’ (letterlijk!) van de huidige vorst moest blijken. De goede man zou uitblinken in onder meer badminton, zeilen, muziek en literatuur. Je vroeg je af wat deze halfgod eigenlijk niet kan.

De afgelopen dagen heb ik door de stad geslenterd en wat bezienswaardigheden bezocht. De grote toeristische trekpleisters zijn niet zo leuk, want het is er verschrikkelijk druk en bovendien lijken alle tempels op elkaar. Mijn hotel is vlakbij het 'backpackers-paradijs' Khao San en is behoorlijk goed. Vooral 's avonds is er vanalles te doen. Vanavond ga ik waarschijnlijk wat shoppen, want alles is hier goedkoop. Ik wil gaan voor een lakenzak, een memorycard voor mijn camera en een Kuifje -en-Bobby-shirt. Morgen vlieg ik door naar Sydney.

Ik wil afsluiten met de huiskamervraag. Als echte Hollander eet ik hier zo goedkoop mogelijk, dus bij de kleine stalletjes op straat. Op de eerste dag heb ik een portie bamimix, een soort loempia en een sate op. Hoeveel bath betaalde ik daarvoor? (47 bath is een euro) Degene die als eerste met de goede oplossing komt of het dichtstbij zit, wint een prijs (wat het is, weet ik nog niet). Veel succes!