Spookrijders

We zijn bijna een week verder en ik zit zo'n 250 kilometer noordelijker. Na enkele dagen in Byron Bay ben ik vertrokken naar Brisbane, de derde stad van Australie. Daar ben ik twee dagen gebleven. Afgelopen zondag ben ik verder gereisd naar het plaatsje Noosa, waar ik nog enkele dagen wil blijven. Ik wil hier een driedaagse kanotocht door de Everglades maken, maar daarvoor moet ik zelf iemand vinden die met me meegaat. Je moet namelijk met z'n tweeen in een kano. Het blijkt niet eenvoudig iemand te vinden die bereid is drie dagen met mij in een kano door te brengen. De meeste mensen die ik ontmoet, hebben een strak reisschema en blijven hier maar enkele dagen. Anderen willen wel gaan kanoen, maar hebben al iemand met wie ze gaan, meestal een persoon die ze al langer kennen. De kleine doelgroep die dan overblijft, is niet eenvoudig te overreden. Begrijpelijk, want ik zou zelf ook niet zomaar met een wildvreemde drie dagen de wildernis in gaan. Het is dus nog even de vraag of de kanotocht van de grond komt. Zo niet, dan trek ik vrijdag verder.

Ik kan me voorstellen dat de vaste lezers onderhand moe worden van de dramatiek in mijn verhalen, maar ik kan het niet laten weer lekker dramatisch te beginnen. Het is een wonder dat ik nog leef. Er zijn hier ongeloofelijk veel spookrijders! Bij het oversteken van een straat kijk ik steevast de verkeerde kant op. Het 'links-rechts-links-kijken' is er vroeger met een zware hamer ingeslagen. In de afgelopen tweeeneenhalve week ben ik er niet in geslaagd een 'rechts-links-rechts-automatisme' te ontwikkelen. Zelfs als ik voor het oversteken goed nadenk en weet waar het verkeer vandaan komt, kan ik het niet laten om snel een blik in de 'continentale' richting te werpen. Voor omstanders moet het een komisch gezicht zijn: een jongen met spillebenen die bij het oversteken paniekerig met zijn hoofd loopt te draaien.
Niet alleen bij het oversteken zijn de verkeersregels van de Commonwealth lastig. Als je op de stoep loopt, moet je er rekening mee houden dat ook daar iedereen links houdt (en dat de passanten dus met hun zwaardhand gevaarlijk dicht in je buurt komen). Regelmatig wordt op de radio melding gemaakt van een spookloper, die zich van Sydney langzaam in noordelijke richting begeeft. Het allerlastigste is fietsen. Het is heel vreemd om continu rechts te worden ingehaald. Rotondes moet je verkeerd om nemen en bij iedere bocht moet je nadenken of je hem lang of kort moet nemen. Bovendien zijn de wegen totaal niet geschikt voor fietsers. Je moet of op de stoep rijden, of op een te smalle, doorgaande weg waar automobilisten nauwelijks ruimte hebben om je in te halen.
De onmogelijkheid om hier op de weg te fietsen betekent dat je afhankelijk bent van het openbaar vervoer om ergens te komen. Het lijkt een contradictio in terminis, maar enigszins gechargeerd kun je zeggen dat alleen backpacken een gebrek aan vrijheid betekent. In je eentje is het onbetaalbaar om een auto te huren, dus moet je de bus nemen. En de bus volgt een vastgelegde route langs de kust. Het is wel mogelijk om landinwaarts te gaan, maar dat kan alleen met een georganiseerde bustour. Die tochten zijn erg duur en bovendien houd ik er niet van om in een groep als een stelletje apen te worden rondgereden. Daarom zat ik in Byron Bay en hier in Noosa opnieuw vast aan de kust.
Die kust is hier trouwens prachtig. In het Noosa National park gaat een schitterend bos zo over in het strand en de zee. Je blijft foto's maken. Er groeien veel eucalyptusbomen, dus zou het moeten wemelen van de koala's. Ik loop continu met mijn hoofd in mijn nek, maar die beesten laten zich niet zien. Wel heb ik een paar flinke hagedissen gezien.

Het grote voordeel van alleen backpacken is dat je gemakkelijk nieuwe mensen ontmoet. Als je met z'n tweeen of drieen bent, richt je je vooral naar binnen. Alleen hoef je totaal geen moeite te doen om in gesprek te raken met anderen. Een conversatie verloopt volgens een vast stramien. In het eerste stadium stel je jezelf voor en vraag je elkaar waar je vandaan komt, hoe lang je in Australie bent, hoe lang je nog blijft en waar je zoal bent geweest. Zijn de inleidende beschietingen interessant genoeg, dan ga je naar het tweede stadium, waarin je informeert naar wat de ander in het dagelijks leven doet en waarin je wat anekdotes uitwisselt. In het derde en laatste stadium onderneem je samen een activiteit. Je gaat bijvoorbeeld samen de stad in, wandelen of je eet samen. Na een of maximaal twee dagen gaan je paden uiteen. Je geeft elkaar een hand, wenst elkaar een prettige voortzetting van de reis en nog voor je je helemaal hebt omgedraaid, ben je de ander al vergeten.

Tijdens mijn eerste dagen in Australie hield ik me vooral bezig met plannen. De mensen die ik ontmoette, noemden me 'well organized'. Op dat moment vond ik dat ik te veel tijd kwijt was aan dingen uitzoeken en regelen. Maar dat een goede organisatie cruciaal is, heb ik inmiddels wel ondervonden. Dat komt voornamelijk door ontmoetingen met mensen die het op de tegenovergestelde manier doen. Ik heb met eigen ogen gezien hoe veel tijd en geld zij verliezen door zomaar wat te doen. Zo ontmoette ik in Byron Bay een Zweed, Daniel, die na zijn aankomst vanuit Sydney tot de ontdekking kwam dat hij te ver gereisd was. Hij had kennissen bij wie hij kon logeren en werken, maar zij woonden ruim honderd kilometer zuidelijker. De oplossing: Daniel, die permanent een gelaatsuitdrukking had of hij zojuist gehoord had dat hij nooit meer knackebrod zou mogen eten, moest 's nachts om half vijf op een punt 12 kilometer van Byron Bay staan, waar een bevriende trucker hem zou oppikken. Hij kon gaan lopen met zijn zware rugzak en terwijl hij half ziek was, of een taxi nemen, maar dat zou ongeveer net zo duur zijn als de busrit naar zijn eindbestemming. Ik weet niet wat hij uiteindelijk gedaan heeft.
Een ander fraai voorbeeld van iemand die totaal niet nadacht over wat hij deed, was mijn kamergenoot in Brisbane, Robert uit Wenen. Hij had - zonder zich te realiseren hoe ver het was - de bus van Sydney naar Brisbane genomen. Hij hield niet van zee-gerelateerde activiteiten, dus in feite had hij helemaal niks te zoeken aan de oostkust. Eenmaal in Brisbane was hij zo moe van de busreis, dat hij twee dagen lang vrijwel continu op bed heeft gelegen. Omdat hij niet wist wat hij in Brisbane deed - de stad is werkelijk niet zo'n omweg waard - overwoog hij naar Adelaide te vliegen, dus compleet de andere kant op. Hoezo, zonde van tijd en geld. Typerend voor Robert was dat hij een mobiel communicatieapparaatje had, waarop hij aan de lopende band e-mails en telefoontjes ontving. Hij had zijn werk niet helemaal goed overgedragen voor zijn vakantie, gaf hij met het schaamrood op de kaken toe. Zaten we 's avonds in een cafe, werd hij door een collega gebeld met een vraag over een computer met kuren. Nee, Robert had het vakantiegevoel niet echt te pakken.

Hier in Noosa verblijf ik in een van de leukste hostels waarin ik tot nu toe gezeten heb. We zitten met zes mensen in een appartement, met een eigen douche en keuken. Het is een beetje als een studentenhuis. Een van de mensen in het apartement is de Braziliaanse Camila. Toen zij hoorde dat ik over een paar maanden naar haar woonplaats Sao Paulo zou komen, begon ze enthousiast in haar aantekeningenboekje te schrijven. Intussen zaten wij de finale van het rugby league te kijken en hield ze keurig haar mond (dames: neem hier een voorbeeld aan!). Na de finale overhandigde ze me enkele blaadjes met daarop allerlei tips voor Zuid-Amerika. Lokale culinaire specialiteiten, interessante plekken om te bezoeken, leuke activiteiten: scheelt me de aanschaf van enkele Lonely Planets!

Wat het voetbal in Australie betreft, valt het me op dat 'soccer' behoorlijk prominent aanwezig is. De schappen in de boekwinkels liggen vol met boeken over voetbal (onder andere de biografie van Guus Hiddink), kinderen op het strand zie je even vaak voetballen als rugbyen, op tv wordt de A-league en zelfs een overzicht van de Champions League vertoond. Sport in het algemeen is vrij prominent aanwezig in het openbare leven. Op het strand zie je allerlei sporten door elkaar: rugby, cricket, voetbal, volleybal, zwemmen, surfen. In Brisbane wilde ik graag een sportwedstrijd in een stadion bezoeken, maar het plaatselijke voetbalteam speelde afgelopen weekeinde uit en het rugby league en Australian Football was zo goed als afgelopen. De finales van beide sporten waren dit weekeinde, en ik heb beide min of meer gevolgd. Ongelooflijk zo groot als die sporten hier zijn. Bij het AFL in Melbourne zaten bijvoorbeeld bijna 100.000 mensen (en er vond maar een arrestatie plaats). In Brisbane heb ik een deel van de wedstrijd op een groot scherm in een park gekeken. Laat ik het zo zeggen: ik ben blij dat ik het altijd bij 'Europees' voetbal heb gehouden...