Mijn vriend Boris en hakagate

Ruim drie meter lang, een bonk spieren en uiterst koelbloedig. Zijn naam was Boris en hij hing om mijn nek. Boris was een python. Hoe had het zo ver kunnen komen dat ik, een erkend dierenhater - behalve wanneer het beest in kwestie op mijn bord ligt - met een levensgevaarlijke slang liep te stoeien? Om die vraag te beantwoorden, zal ik kort de omstandigheden schetsen. Twee Engelse kamergenotes van mij, Suzy en Sian, hadden me overgehaald mee te gaan op een rondleiding door een dierenparkje, onder leiding van een kruising tussen Steve Irwin en een tuinkabouter. Je zou de kans krijgen de dieren echt vast te houden, dus ik stond niet bepaald te springen. We begonnen met de krokodil. Het beest was amper 50 cm. lang, zijn bek zat stevig dichtgebonden, maar uiteraard weigerde ik dit prehistorische monster ook maar in mijn buurt te laten komen. Zeker nadat Sian hem in haar armen nam en lief tegen hem lachte, waarop het duivelse schepsel begon te kronkelen en met zijn staart begon te slaan. Het volgende dier was de blauwtonghagedis. De dames pakten het beest op alsof het een schoothondje was, maar ik liet ook deze kelk aan mij voorbij gaan: 2-0 voor Engeland. Het vasthouden van een koala had ik natuurlijk best gedurfd, maar als een echte Hollander weigerde ik daarvoor extra te betalen. De dames legden vrolijk 14 dollar neer en de stand was 3-0. Boris was de enige mogelijkheid om de Nederlandse en mijn mannelijke eer te redden, dus moest ik die met beide handen aangrijpen. En ik had beide handen hard nodig om zijn kop bij mijn gezicht weg te houden. Echt ontspannen kijken voor de foto zat er dus niet in.
Mijn heldendaad vond plaats op Magnetic Island, een klein en heerlijk rustig eiland voor de kust van Townsville. Recht voor mijn hostel stond een bord met de tekst 'Road ends'. Veertig minuten fietsen op de enige weg van het eiland en je kwam weer zo'n bord tegen. Lekker overzichtelijk dus en een perfecte plek om een paar dagen te wandelen. Het eiland staat bovendien bekend zijn goede weer. Maar liefst 320 dagen per jaar zou de zon er moeten schijnen. De eerste dag deed hij dat inderdaad, maar dag twee en drie waren twee van de 45 grauwe dagen. 'Maggie' werd daardoor een nogal mistroostig oord, hoewel dat enigszins werd gecompenseerd door het feit dat er veel sympathieke mensen in mijn hostel verbleven.

De laatste twee weken is het weer niet zo goed. Gelukkig liet de zon het niet afweten tijdens mijn zeiltocht rond de Whitsunday Islands. We hadden een paar buitjes, maar die waren van korte duur. Het grote voordeel van het wisselvallige weer was dat er veel wind stond, tussen de 25 en 35 knopen per uur. Ideaal als je op een van de beste Maxi-racejachten ter wereld zit. Mijn boot, de Boomerang, had een aantal internationale prijzen gewonnen voordat hij was omgebouwd tot toeristenboot. Op de tweede dag moesten we een heel stuk tegen de wind in zeilen. Dat betekende dat de boot in een hoek van zo'n veertig graden in het water lag. Concreet wilde dat zeggen dat de railing aan een kant vrijwel continu in het water lag en dat je een goed steunpunt moest zoeken om niet overboord te glijden. Ik vond het erg gaaf om op die manier door de oceaan te schieten, maar niet al mijn medepassagiers deelden die opvatting. Van de negentien kropen er vijf een voor een naar het achtersteven om hun ontbijt aan de vissen te voeren. In het begin kon ik er om lachen, maar na een tijdje kreeg ik medelijden met die lijkbleke stakkers. Het kenmerk van zeeziekte is namelijk dat overgeven niet oplucht. Ze begonnen zich pas beter te voelen nadat ze weer op het vasteland waren. In het begin was ik bang dat ik zelf ook ten prooi zou vallen aan zeeziekte, maar ik heb nergens last van gehad. Blijkbaar stroomt er Hollands zeemansbloed door mijn aderen. Wel heb ik tot enkele uren nadat ik van de boot af was het bizarre gevoel gehad dat de vloer onder mij schommelde. Recht plassen bleek ineens bijzonder moeilijk.
Al met al was de zeiltocht een geweldige belevenis. Het eten was goed, de groep niet onaardig - er bleken opmerkelijk veel Radiohead-liefhebbers bij te zitten, dus kwamen mijn cd's goed van pas -, en de natuur was geweldig. We hebben op drie verschillende plaatsen gesnorkeld en overal was het koraal schitterend en zwommen honderden vissen in allerlei kleuren rond. In het water moesten we een stingersuit dragen, omdat er giftige kwallen rondzwommen. Het pak beschermde maar voor 75%, maar dat kon de pret niet drukken.
Helaas heb ik op Whitehaven Beach, een van de mooiste stranden ter wereld, de Nederlandse voetbaleer niet hoog kunnen houden. Het decor was fantastisch, het helwitte zand heerlijk koel aan de voeten, maar mijn medespelers waren veel te goed. Een Duitse jongen speelde zelfs in de Regionalliga, te vergelijken met onze hoofdklasse. Het was niet erg leuk om bij het hooghouden steeds de persoon te zijn waarbij het misging. Door middel van een spectaculaire omhaal probeerde ik mijn hopeloze gebrek aan techniek te compenseren, maar ik landde zo ongelukkig dat ik blij mocht zijn dat ik mijn kniebanden niet scheurde. Na dit incident heb ik wijselijk vanaf mijn handdoekje toegekeken.

En dan denk je na twee dagen op de boot terug te keren in de beschaving, krijg je het primitiefste spektakel ooit te zien. Ik heb het over de rugby league-wedstrijd Australie - Nieuw-Zeeland. Als je iemand uit een van beide landen de wedstrijd Nederland-Portugal van het afgelopen WK laat zien en hem vertelt dat wij dit als een bloedige veldslag beschouwen, komt hij de eerstvolgende uren niet meer bij.
Het begon met de haka van Nieuw-Zeeland, kort voor de wedstrijd. Tijdens de woeste krijgsdans kwam in close-up het gezicht van een van de Australiers in beeld. Je hoefde geen ervaren liplezer te zijn om te zien dat hij 'fuck off' zei. Het hele stadion zag het op grote tv-schermen. Met dit incident, dat inmiddels bekend staat als hakagate, was de toon gezet.
De openingsfase van het duel was ongekend hard. Beide teams tackelden met een agressie die de ploegartsen in opperste staat van paraatheid bracht. In een boek dat ik hier heb gelezen, werd het wezen van rugby op fraaie wijze beschreven. De schrijver verwoordde het ongeveer als volgt: 'Newton ontdekte dat een kracht in een bepaalde richting alleen kan worden gestopt door een gelijke kracht in tegengestelde richting. Als Newton door een Nieuw-Zeelandse verdediger was geraakt in plaats van door een appel, was de wetenschap een stuk armer geweest.'
Was het eerste kwartier verschrikkelijk ruig, daarna barstte de bom pas echt. De Australische rechter-winger raakte de bal in volle ren kwijt en werd vervolgens, zonder dat er speltechnisch enige noodzaak toe bestond, de reclameborden ingebeukt. Hij stond op, liep naar de dader toe en gaf hem een keiharde vuistslag in het gezicht. Dat had hij beter niet kunnen doen. In plaats van gestrekt te gaan, begon de Nieuw-Zeelander terug te meppen. Een paar van zijn teamgenoten schoten te hulp en sloegen en schopten de 'Kangaroo' halfdood. Toen de gemoederen bedaard waren, overlegde de scheidsrechter met zijn assistent. Ik verwachtte minimaal twee rode kaarten - of het equivalent daarvan -, maar het enige wat de arbiter deed was de Australier bij zich roepen en hem vertellen dat hij zich koest moest houden. Vervolgens ging de wedstrijd gewoon verder. Een Engelsman vertelde me dat de regels bij het Australian Football nog specialer zijn. Tijdens een massale vechtpartij gooit de scheidsrechter gewoon de bal omhoog en roept 'play on'. Zo gauw ze zien dat de bal weer in het spel is, verliezen de vechtersbazen de belangstelling voor elkaar en concentreren ze zich weer op het spelletje.
Terug naar het rugby. Vlak na de knokpartij kwam de Australische coach op het briljante idee om de speler die tijdens de haka had gevloekt het veld in te sturen. Op het moment dat hij voor het eerst de bal ontving, bedacht een Maori van twee bij twee dat het tijd was voor wraak. De arme Aussie moet het idee hebben gehad dat hij werd overreden door een T-34 tank. Als hij nog voortanden had gehad, waren die er waarschijnlijk dwars door de achterkant van zijn schedel uitgeslagen. En het allermooiste: terwijl de Australier half bewusteloos op het gras lag, stak de Nieuw-Zeelander boven zijn gekneusde lichaam zijn armen in de lucht in een gebaar van triomf. De eer van de natie was gered. Het stadion ging compleet uit zijn dak. Zaterdag spelen beide teams weer tegen elkaar. Ik verheug me er al op.

Inmiddels heb ik al mijn 2800 kilometers op de Bruce Highway, een soort Middenpeelweg die een van de belangrijkste verbindingen van het land vormt, afgelegd en ben ik in Cairns. Gisteren reden we door het gebied waar de cycloon Larry vorig jaar heeft huisgehouden. De sporen waren nog steeds te zien: veel huizen zonder dak, omgewaaide bomen en caravanparken waar mensen nog altijd wonen. Cairns is niet zo'n bijzondere stad, maar wel de uitvalbasis voor tochten naar het tropisch regenwoud en het Great Barrier Reef. Ik ga zometeen twee tochten boeken. De tijd dringt, want ik heb nog maar een paar dagen in Australie.

Ik heb de laatste weken weer enorm veel nieuwe mensen ontmoet en nauwelijks Nederlands gesproken. Inmiddels staat de teller op 22 nationaliteiten. In eerdere berichten heb ik geschreven over ontmoetingen met Nederlanders, Belgen, Duitsers, een Zweed, Britten, Iersen, Zwitsers, een Oostenrijker, Zuid-Koreanen, Canadezen, een Braziliaanse en uiteraard Australiers. Tien nationaliteiten heb ik niet genoemd. De opdracht voor deze week is simpel: noem vijf nationaliteiten waarmee je denkt dat ik in Australie heb kennisgemaakt. Degene die de meeste nationaliteiten goed heeft, wint een prijs. Bij een gelijk aantal goede antwoorden, wint degene met de origineelste nationaliteiten. De jury (moi) beslist en over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd.