Nieuw land, nieuwe huid

Allereerst moet ik mijn excuses maken voor de radiostilte die ik in acht heb genomen. Ik ben de afgelopen weken druk bezig geweest en bovendien is internetten hier in Nieuw-Zeeland behoorlijk duur. Nu heb ik weer tijd en geld gevonden om jullie op de hoogte te stellen van mijn avonturen.
Laat ik beginnen met mijn laatste dagen in Australie. Het is maar twee weken geleden, maar het lijken wel twee maanden. Toen ik mijn laatste bericht tikte, was ik in Cairns. Die stad had ik na een dagje wel gezien. Maar vanuit Cairns heb ik twee leuke activiteiten ondernomen. Eerst ben ik twee dagen naar Cape Tribulation gegaan. Ik had een georganiseerde bustrip naar het tropisch regenwoud geboekt. De eerste dag was een one-manshow van onze chauffeur en gids Wales. De voorstelling begon direct na het vertrek. We hadden ons allemaal in de bus geinstalleerd toen Wales ons vertelde dat we snel bij de haven zouden zijn, waar we onze snorkels en zwemvliezen zouden krijgen. Een geroezemoes ging door de cabine, maar iedereen bleef op z'n plaats zitten. Omdat ik geen zin had om mijn trip te missen, stond ik op om hem op het misverstand te attenderen. Toen ik me naar voren had geworsteld, lachte hij me keihard uit. De eerste grap was geslaagd. De rest van de rit was een cabaretprogramma, met zo nu en dan een stukje educatie. Vlak voordat we bij de krokodillensafari kwamen, stopten we. Wales legde uit waarom: 'Ze zijn de batterijen van de krokodillen nog aan het opladen.' De safari was overigens een grote teleurstelling. Omdat het vloed was, stond het water in de riviermonding hoog en lagen al die beesten in het water. Mijn hoop om een grote jongen in het wild te zien vervloog al snel toen onze gids met een verrekijker de oever af begon te zoeken. Een kroko van zeven meter zoek je op tien meter afstand niet met een verrekijker. Het bleef bij twee kindertjes. De gids probeerde de situatie nog te redden door ons vanalles over de vogels in het gebied te vertellen, maar dat kwam de sfeer niet echt ten goede.
Bij Cape Tribulation ben ik om kwart over zes 's morgens (echt waar) opgestaan om een wandeling naar een bergtop te maken. Dat was erg spannend. In m'n eentje liep ik door een dicht bos met spinnen, slangen en cassowary's (een soort struisvogels, maar dan gevaarlijk). Halverwege de top greep ik me vast aan een boom om mijn evenwicht te bewaren, waarop ik een ontzettend pijnlijke steek in mijn vinger kreeg. Vijf minuten lang deed het erg veel zeer, veel meer dan een gewone prik, waardoor ik bang was dat de boom giftig was of er een spin op zat. Gelaten wachtte ik mijn lot af, maar gelukkig ebte de pijn naar verloop van tijd weg. Voor alle zekerheid heb ik een foto van de boom gemaakt, om het werk voor een lijkschouwer gemakkelijker te maken.
Bijna net zo spannend als het lopen door de jungle was het duiken bij het Great Barrier Reef, de tweede activiteit die ik vanuit Cairns heb ondernomen. Op de boot moest ik een contract tekenen, waarbij ik het bedrijf en zijn medewerkers bij voorbaat alle verantwoordelijkheid voor mijn welzijn ontzegde. Zo moest ik verklaren dat de uitrusting en de instructie in orde waren, terwijl ik het materiaal nog niet gezien had en de instructie nog niet had plaatsgevonden. De duikinstructeurs begrepen me niet, want 'iedereen tekent', maar een Nederlandse jurist, die ik toevallig trof, gaf me gelijk. Uiteindelijk, na lang aarzelen, won mijn nieuwsgierigheid het van mijn wantrouwen. Nadat ik de instructie had bijgewoond, zette ik mijn krabbel en mocht ik het water in. Samen met een Engelsman en een Amerikaan vormde ik groep vijf. Eerst moesten we op een meter diepte een aantal oefeningen doen, zoals het mondstuk in en uit doen en de handsignalen oefenen. Bij mij ging alles prima, maar de twee anderen verdwenen snel naar boven. Ze probeerden het nog een keer, maar kregen het niet voor elkaar onder water adem te halen. En dus werd het een priveles voor mij. Arm in arm met de instructeur zwom ik twintig minuten lang rond, waarbij we een maximumdiepte van zo'n zeven meter bereikten. Ik had niet verwacht dat het zo goed zou gaan. Heerlijk, die stilte onder water, met alleen het geluid van je eigen ademhaling. Het enige dat een beetje tegenviel, was het aantal vissen en de toestand van het koraal. Om die reden heb ik bij het rif niet zo lang gesnorkeld, maar des te meer op het voordek liggen zonnen. Iets te lang, zo bleek 's avonds. Omdat ik die dag te lui was om me in te smeren, ben ik behoorlijk verbrand. Inmiddels is mijn diepbruine huid er als oude verf afgebladderd en heb ik een kleurtje dat beter bij het klimaat van dit land past.
Zoals ik in de inleiding al heb laten doorschemeren, bevind ik me nu in Nieuw-Zeeland. Het ligt op tweeeneenhalf uur vliegen van Australie, maar het lijken er wel twintig. Ik kom hier zo veel Duitsers tegen! Nee, serieus, het landschap is zo anders dan dat in Australie. Op de Nintendo heb ik een rallyspel, waarbij een aantal circuits in Nieuw-Zeeland ligt. Ik nam altijd aan dat de makers hun fantasie de vrije loop hadden gelaten, zo exotisch zagen de parcoursen eruit. Nu weet ik dat de Japanners hun research grondig hebben gedaan. Overal varens, schilderachtige weggetjes door de groene heuvels, schapen, koeien en paarden in de weilanden, bomen met goudkleurige bladeren, kabbelende beekjes. En zo rustig. Wie in Nieuw-Zeeland een politieke partij wil oprichten, kan de slogan 'vol is vol' wel vergeten. Op de kaart staan plaatsen aangegeven die we helemaal niet aantreffen. Dan bedenken we achteraf dat de naam op de kaart bij de twee boerderijen die we langs de weg zagen moest horen.
Van Northland, het gebied ten noorden van Auckland, had ik niet veel verwacht. Van heel het Noordeiland eigenlijk niet. Maar wat ik tot nu toe heb gezien, is werkelijk fenomenaal. Autorijden is een waar avontuur. Geen honderd meter weg is recht, sommige bochten staan niet aangegeven en een vangrail ontbreekt meestal. Gelukkig heb ik wat ervaring met de Nieuw-Zeelandse wegen - op de Nintendo heb ik goed kunnen oefenen -, zodat ik als een ware Colin McRae rondscheur. Dat is trouwens wel oppassen, want als je de hoofdweg verlaat, is de kans groot dat het asfalt binnen enkele kilometers verdwijnt en je op een onverharde weg belandt. Dat is oppassen geblazen, want voor je het weet heb je een steen door de voorruit van je huurauto.
Dat was ik nog vergeten: ik reis hier in een een huurauto. Een Toyota Corolla welteverstaan, luisterend naar de naam Azrael. Ik kan me deze luxe veroorloven, omdat ik samen reis met Jan, naast wie ik enkele jaren geleden bij economie toevallig ging zitten. Sindsdien is hij altijd een blok aan mijn been gebleven (dit zijn z'n eigen woorden). Het reizen met z'n tweeen heeft zo z'n voordelen, heb ik ondervonden. Zo is inkopen doen, koken en afwassen een stuk gemakkelijker. We eten hier als vorsten, wat ons op jaloerse blikken in de hostels komt te staan. En het reizen in een auto, vooral de vrijheid die dat met zich meebrengt, is een verademing na Australie.
Kort samengevat: het bevalt me hier uitstekend. Maar er zijn niet alleen positieve geluiden. Dat heeft alles te maken met een teleurstellende ervaring op onze laatste avond in Paihia, aan de Bay of Islands. We hadden besloten aan een triviaquiz in een ander hostel deel te nemen. De verwachtingen waren bijzonder hooggespannen. Immers, getweeen kennen we alle hoofdsteden in de wereld (op die van Honduras na, maar de kans dat precies die gevraagd zou worden, was natuurlijk erg klein), kunnen we in de fotoronde moeiteloos alle nazikopstukken identificeren, weten we alles van Starwars en Startrek en kunnen we de tekst van de film The Blues Broters uit het hoofd opzeggen. Vol vertrouwen schreven we ons in als The Dutch Dummies. Dat vertrouwen smolt weg als sneeuw voor de zon toen bleek dat de quiz vanwege Halloween in het teken stond van horrorfilms. Daarmee kwamen we niet echt ver. Voor extra punten moesten we woorden invullen in een tekst. Helaas betrof het woorden en uitdrukkingen die je niet op school leert. Om een lang verhaal kort te maken: van de tien teams eindigden we als negende. Na dit debacle kozen we uiteraard het hazenpad. Voorlopig kunnen we ons niet in Paihia vertonen.

Nu zit mijn tijd er bijna op. Geen tijd voor een nieuwe prijsvraag dus. De respons was toch al teleurstellend. Als ik me niet vergis moet ik Robin met vier goede antwoorden tot winnaar uitroepen. Gefeliciteerd!