Een beetje moe

Zoals een beroemde Braziliaanse voetballer ooit zei: 'Ik ben een beetje moe'. De afgelopen week is behoorlijk uitputtend geweest. Zowat iedere avond liggen we om half twaalf onder de wol, maar 's morgens om negen uur zijn we onze bedden niet uit te branden. Daar had ik in Australie, waar ik beduidend minder sliep, nauwelijks last van. Waar die vermoeidheid vandaan komt? Misschien van het vele autorijden. We hebben in enkele dagen tijd een groot deel van het Zuideiland doorkruist: van Picton naar Kaikoura, toen de oversteek van de oost- naar de westkust, vervolgens zuidwaarts naar de gletsjers en over de Haastpas naar Wanaka en Queenstown. Inmiddels hebben we met onze auto, Azrael (lezersvraag: hoe zijn we op die naam gekomen?) meer dan 3000 kilometer gereden. Het zijn weliswaar geen volledige dagen in de auto, maar het rijden is erg inspannend. Even ontspannen achterover leunen is er niet bij met alle bochten. Bovendien moet je - enigszins verrassend in zo'n dunbevolkt gebied - relatief veel opletten op ander verkeer. Achter een langzaam voertuig kun je minutenlang op zoek zijn naar een mogelijkheid om in te halen, als er een snelle jongen achter je zit moet je beducht zijn op onbesuisde inhaalmanoeuvres, en bij single lane bridges kan er ieder moment een tegenligger opdoemen. Nee, het rijden gaat je niet in de koude kleren zitten.
Het lijkt misschien of we de hele dag in de auto zitten, maar dat is niet het geval. Rob's regel, die stelt dat we iedere dag ten minste een activiteit moeten ondernemen, is onverminderd van kracht. Zo hebben we in Kaikoura aan whale watching gedaan, hebben we aan de westkust de Pancake Rocks en de Franz Jozef gletsjer bekeken, hebben we in Wanaka Puzzled World bezocht, waar ik in het labyrinth mijn feilloze richtingsgevoel heb gedemonstreerd, en hebben we vandaag in Queenstown gefrisbeegolft (wat een drama, maar nu ben ik hopelijk van Jan's gezeur over midgetgolfen af) en, jawel, geschaatst op de ijshockeybaan. Om nog meer in de Hollandse winterstemming te komen, gaan we morgen wortelstamp maken.
Temidden van alle drukte is er ook tijd voor ontspanning. Een paar dagen geleden hebben we 's morgens, onder het genot van een kopje cappuccino, live gezien hoe de All Blacks gehakt maakten van Frankrijk. Vervolgens zijn we in de auto gestapt en over de Lewis Pass gereden. Vlak na de pas waren hete bronnen en daar zijn we een uurtje in gaan zitten. Massagestraal op de rug, fabelachtig uitzicht op de bergen. Die avond sliepen we in een prachtige blokhut in het regenwoud. Die dag had weinig met backpacken te maken.

Ik ben er niet uit wat ik ben: een geluksvogel of een onheilsprofeet. Het is nu al drie keer gebeurd dat ik net weg ben uit een plaats en de pleuris breekt er uit. De eerste keer was in Thailand, toen ik enkele uren voor de militaire coup het land uitvloog. Tien dagen nadat ik weg was uit Paihia - wie had ooit van dat dorp gehoord? -, werd een Nederlands koppel op brute wijze beroofd en de vrouw verkracht. Dat is hier trouwens net zo'n groot nieuws als in Nederland. De Nieuw-Zeelanders zijn bang dat het land door dit soort incidenten een slechte reputatie krijgt en dat de toeristen wegblijven. En de dag nadat we de westkust achter ons hadden gelaten, lazen we in de krant dat er door overvloedige regenval overstromingen waren geweest en dat wegen en bruggen dreigden te worden afgesloten. Een tip aan de lezers: ik zou Wanaka en Queenstown de komende tijd mijden.

Als het onheil me toch een keer gaat inhalen, hoop ik niet dat het hier in Queenstown gebeurt. Dit is namelijk de avonturenhoofdstad van Nieuw-Zeeland en we hebben enkele spannende activiteiten op het programma staan. We hebben al in een jetboot geraced en dat was vrij heftig. Met 90 km/u over het water scheren, rakelings langs brugpeilers schieten, en af en toe gooide de bestuurder er een spin van 360 graden uit. Morgen willen we een eind gaan mountainbiken, maar de dag erop wordt het pas echt spannend. Het bungeejumpen is hier uitgevonden, dus eigenlijk... Ik vrees dat ik niet het lef ga hebben - dat weet ik eigenlijk vrij zeker -, maar er is een alternatief. Er is hier de hoogste swing van het land: 109 meter hoog. Dat wil zeggen: een vrije val van 60 meter die overgaat in een schommelbeweging over een vallei. Topsnelheid: 150 km/u. Dat lijkt me niet alleen gezonder dan dat gebungel aan een elastiek, maar ook leuker. In de folder staat dat het superveilig is, maar natuurlijk bestaat het risico dat dit de geschiedenis ingaat als het laatste bericht.