Eindelijk een coup!

Het is me dan toch gelukt! Was ik net te vroeg weg uit Thailand om de coup mee te maken, hier in Fiji is het wel raak. Het rommelde al enkele weken, maar het lijkt erop dat de bom gebarsten is, net in de paar uur dat ik er ben. Lijkt erop, want eerlijk gezegd kan ik de situatie niet echt beoordelen. Ik zit wel in de stad Nadi, maar het Engels van de lokale bevolking is te slecht te verstaan om een nauwkeurig beeld van de coup te krijgen. Erg goed ziet het er niet uit, want op straat luistert iedereen met een ernstig gezicht naar de radio en ik hoor net op tv dat we officieel een coup hebben. Hoera! Dat betekent dat in de helft van de landen waar ik op deze trip ben geweest tijdens of kort na mijn aanwezigheid een coup heeft plaatsgevonden. Als ik George Bush was, zat ik niet meer zo gerust in het Witte Huis.
Moeders zal niet blij zijn om dit te lezen, want ik heb haar vanmorgen beloofd om veilig in het internationale deel van de luchthaven te blijven. Dat was helaas niet toegestaan. Ik moest door de douane. En omdat Nadi volgens de berichten veilig is, in tegenstelling tot de hoofdstad Suva (daar ligt een Australisch marineschip klaar om Aussies te evacueren), en het een echt journalist niet betaamd om als een bange rat weg te duiken bij een belangrijk politiek evenement, besloot ik mijn overgebleven Nieuw-Zeelandse dollars om te wisselen in Fiji dollars en de bus te pakken. Dat is trouwens het grote voordeel van een staatsgreep: de wisselkoers is ineens een stuk gunstiger.
De eerste indrukken: heet, behoorlijk vies (in vergelijking met Nieuw-Zeeland) en aardige mensen. Ik heb al heel wat Fiji de hand geschud. Dat ze vervolgens proberen me een souvenirshop in te sleuren of verdovende middelen te verkopen, is de keerzijde.
Mijn tropische avontuur is voorbij voordat je het weet, want over een paar uur vlieg ik al verder, naar Los Angeles. Het wordt de langste, en waarschijnlijk vervelendste 5 december uit m'n leven. Op het moment dat het 6 december wordt, passeer ik de datumlijn en is sinterklaas wederom een dag jarig. Bijna 48 uur 5 december, niet een keer fonduen en geen cadeaus. Wat een deceptie.
De vlucht naar Fiji was trouwens erg grappig. Ik vloog met Air Pacific, de nationale luchtvaartmaatschappij van Fiji. Het vliegtuig was half leeg, de stewards hadden 'bula-shirts' aan en maakten de hele tijd grappen en ze draaiden continu swingende muziek. Als klap op de vuurpijl stond bij aankomst op het vliegveld een Bulabandje te spelen. Ik verheug me al op de volgende vlucht. Eigenlijk niet, want de beenruimte was wederom misdadig klein en straks wil ik toch echt wel slapen.

De laatste week in Nieuw-Zeeland stond in het teken van dieren. Het bal werd geopend door zeeleeuwen. Aan de zuidkust lagen deze lobbesen lui op het strand te zonnebaden. De beesten zijn behoorlijk groot, maar zien er niet dreigend uit. De indruk is bedriegelijk. Op borden stond dat de zeeleeuwen mensen kunnen bijten en dat je vooral niet tussen hen en de zee, hun enige ontsnappingsroute als ze zich bedreigd voelen, moet komen. Later zagen we in het museum van Dunedin de schedel van zo'n monster. Een blik op het gebit en het was duidelijk dat het tweede deel van hun naam zeer gegrond is.
Het volgende dier was de albatros. De kolonie op het Otago Schiereiland is de enige op het 'vasteland' ter wereld. De vogels waren erg indrukwekkend met hun spanwijdte van drie meter. Ze fladderen niet met hun vleugels, maar kunnen in zweefvlucht een snelheid van 100 km/u bereiken. Op een film in het informatiecentrum kon je zien hoe een albatros onder water dook om vis te vangen. Een soort albatros kon meer dan veertig meter diep duiken!
Nummer drie op de lijst was de pinguin. Pinguins zijn zo schuw dat je in een soort bunker van het model Normandie moet gaan zitten om ze uit zee te zien komen. Althans, dat beweren de natuurbeschermers. Dat zijn dezelfde mensen die de hut op een plaats bouwen waar je alleen kunt komen door over het strand te lopen. Hetzelfde stuk strand waar de pinguins overheen moeten wil je ze vanuit de schuilhut zien. Afijn, iedereen kan zich een keer vergissen.
Een bij voorbaat kansloze missie, zou je dus zeggen. Maar Jan en ik waren nog maar net op het strand, of er dook een pinguin op uit de golven en het beest waggelde recht voor ons over het strand. Onze geelogige vriend keek niet eens naar links en rechts voor het oversteken, wat verklaart waarom hij de zeldzaamste soort ter wereld is.
En het grappigste van allemaal: in het schuilhutje zat een stel bebaarde vogelaars intussen ingespannen te turen naar een stipje op de duinen, dat even goed een konijn als een pinguin had kunnen zijn. Het was het enige beest dat zij hadden gezien. Toen ik vertelde dat wij een geeloogpinguin recht voor onze neuzen hadden zien lopen, kreeg ik dan ook jaloerse blikken toegeworpen. Ik overwoog om mijn foto's te laten zien, maar dat lot heb ik de stakkers bespaard.
Een dier prijkte nu nog hoog op ons verlanglijstje, sterker nog, helemaal bovenaan. Overal in Nieuw-Zeeland kom je de beeltenis van het beestje tegen. Het is een van de nationale symbolen en de Nieuw-Zeelanders noemen zich zelfs naar het mormel. Ik heb het natuurlijk over de kiwi, een pluizig loopvogeltje met een lange snavel dat in de bossen naar voedsel snuffelt. Heel erg schattig om te zien. Het enige probleem: die beesten zijn zo schuw, dat het vrijwel onmogelijk is om ze in het wild te zien. Na zes weken vruchteloos speuren gooiden we de handdoek in de ring. We besloten de kiwi's in een speciaal, verduisterd kiwihuis te gaan bekijken. Het kostte een lieve duit, want we moesten ervoor naar een dierentuin, maar het was een glorieus moment toen we in het halfduister onze eerste pluisbol spotten. Helaas was fotograferen onmogelijk. Het mormel rende al weg als iemand iets te hard kuchtte. Van flitslicht was het diertje zich waarschijnlijk doodgeschrokken.
In de dierentuin hadden we nog een onvergetelijke ervaring. We mochten namelijk zelf de giraffes voeren. Op een platformpje, zodat de langnekken niet helemaal hoefden te bukken. Vooraf kregen we een veiligheidsinstructie. Dat leek ons wat overdreven, maar als je dichtbij die enorme kop staat en je de kracht voelt waarmee het beest de tak uit je hand rukt, kun je je voorstellen dat mensen soms een flinke opdonder krijgen.
Twee andere dieren verdienen een vermelding, hoewel geen eervolle. Het schaap, omdat we er verschrikkelijk veel van gezien hebben. De lammetjes zijn nog wel lief, maar na een paar weken kun je het geblaat niet meer aanhoren. En als je voor de zoveelste keer na een wandeling je schoenen moet schoonmaken om te voorkomen dat de auto naar schapenstront gaat ruiken, kun je de wollige wezens wel schieten.
De ergernis over schapen is niets vergeleken met de blinde haat die ik heb ontwikkeld voor het irritantste en meest nutteloze wezen waar ik ooit mee in aanraking ben gekomen: de sandfly. Noach moet een sadist zijn geweest dat hij deze insecten op zijn ark toeliet. De sandfly vertoont hetzelfde gedrag als niet nader te noemen bevolkingsgroepen in Nederland: hij valt je nooit one on one aan, maar neemt al z'n vrienden en familie mee. Je kunt dapper om je heen slaan, maar het is als vechten met de Hydra: voor elke kop die je afhakt, groeien er zeven nieuwe aan. En hoe klein ze ook zijn, als ze je steken krijg je grote bulten en word je helemaal gek van de jeuk. Zoals ik in het gastenboek van de Iris Burn Hut schreef: we kunnen een mens op de maan zetten, waarom kunnen we dan niet de sandfly uitroeien?